Ben de senin gibi olmanın eşiğinden döndüm. Bundan kurtulmanın taktiği falan yok. İş tamamen sende bitiyor. Takındığın yüz ifadesi, duruşun, oturuş pozisyonun, konuşurken yaptığın vurguların vs bir aptal gibi göründüğünün farkındasın (gördüğüm kadarıyla). Diğer herkes gibi davrandığında utanç verici gözükeceğini düşünmen çok saçma (ya da artık ne düşünüyorsan). Çünkü şu an daha utanç vericisin ve muhtemelen seni görseydim "bu çocuk mal falan mı acaba?" derdim.
O yüzden içinden geldiği gibi davran, bakkala gittiğinde "Selamunaleyküm dayı!" falan de ne bileyim. Taksiye bin şoför ile sohbet et. Emin ol sınıfta ölüm sessizliği varken osursan bile 2 gün sonra unutulacak ve eski karizmandan bir şey kaybetmeyeceksin. Zaten toplum içerisinden yaşadığın utanç verici bir olayı 2 gün sonra bile inadına dile getiren insanlar olursa anla ki onların zeka seviyesini 4'e katlıyorsun. Tüm sınıf olsa bile.
Şöyle bir şey de var. Asosyal olmak kötü bir şey değil ama sanırım sen asosyal değilsin. Sende paranoyaklık gibi bir şeyler var. Ben de asosyalim. Annem babam şikayetçi bu durumdan ama umurumda değil, çünkü böyle daha güzel. Bu psikolojik bir rahatsızlık değil sadece yalnız yada en fazla 3 kişi ile arkadaşlık etmek benim için ordu gibi olmaktan daha çok eğlendiriyor, bu da aklında olsun...