Çok asosyal olmak

Merhaba. 16 yaşındayım. Ben çok asosyalim kimseyle konuşamıyorum dışarı bile çıkamıyorum. Markete gidemiyorum. Fırına gidemiyorum. Ekmek almaya bile gidemiyorum çünkü konuşamıyorum. Olmuyor. Düşünün o derece asosyalim yani okulda bile çok asosyalim. Derse katılamıyorum. Rahat konuşamıyorum okulda ve sınıfta hiç arkadaşım yok. Sınıfta kimse benimle konuşmuyor. Ben de bu durumuma çok üzülüyorum. Asosyal olduğum için sürekli kendimden nefret ediyorum. Allah benim belamı versin diyorum. Ailem de asosyalliğimi yüzüme vuruyorlar. Asosyal olduğum için sürekli bana kızıyorlar. Moralim bozuluyor. Kendimden soğuyorum dışarıda bile rahat yürüyemiyorum. Hep başım önüme eğik şekilde yürüyorum. Sınıfta öğretmen bana soru soruyor öğretmenin yüzüne bakamıyorum cevap veremiyorum utanıyorum. Sizce ne yapmalıyım? Bu durumdan kurtulmak istiyorum.

Ben bu videodan sonra kendimi değiştirmeye başladım, şu an çok yol katettim. Sevdiğim bir tabir var: Balık fanusunun içinde sıkışıp kalma okyanuslara açıl.

Bu içeriği görüntülemek için üçüncü taraf çerezlerini yerleştirmek için izninize ihtiyacımız olacak.
Daha detaylı bilgi için, çerezler sayfamıza bakınız.

Üçüncü taraf çerezlerini kabul et

Öncelikle asosyal olmanın, dünyanın sonu olmadığını kabullenin. İnsanların sizin hakkınızdaki düşüncelerini önemsemeyi bırakın. Kendinizi her halinizle sevin. Asosyalliğin temel kaynağı baskıcı anne, babadır.

Seninki asosyallikten ziyade korkaklığa benziyor. Psikologa görünmen iyi olabilir. Ben de asosyalim ama markete gidip bir şey alabiliyorum.

Eger sorun cok ciddiyse Technopat gibi bir foruma sormak yerine psikolojik tedavi almanizda fayda olabilir(Kisisel gorusum). Bu isler "Haydi dostum disari cik, yapacaksin kendine guven" ile gerceklesmedigi gibi baskalarindan tavsiye almakla da cozulmez. Ha eger gidemiyorsaniz da sizi bu duruma iten sebepleri arastirmakla baslayabilirsiniz.

Anksiyete (kaygı bozukluğu) na benziyor.

Ben de senin gibi olmanın eşiğinden döndüm. Bundan kurtulmanın taktiği falan yok. İş tamamen sende bitiyor. Takındığın yüz ifadesi, duruşun, oturuş pozisyonun, konuşurken yaptığın vurguların vs bir aptal gibi göründüğünün farkındasın (gördüğüm kadarıyla). Diğer herkes gibi davrandığında utanç verici gözükeceğini düşünmen çok saçma (ya da artık ne düşünüyorsan). Çünkü şu an daha utanç vericisin ve muhtemelen seni görseydim "bu çocuk mal falan mı acaba?" derdim.

O yüzden içinden geldiği gibi davran, bakkala gittiğinde "Selamunaleyküm dayı!" falan de ne bileyim. Taksiye bin şoför ile sohbet et. Emin ol sınıfta ölüm sessizliği varken osursan bile 2 gün sonra unutulacak ve eski karizmandan bir şey kaybetmeyeceksin. Zaten toplum içerisinden yaşadığın utanç verici bir olayı 2 gün sonra bile inadına dile getiren insanlar olursa anla ki onların zeka seviyesini 4'e katlıyorsun. Tüm sınıf olsa bile.

Şöyle bir şey de var. Asosyal olmak kötü bir şey değil ama sanırım sen asosyal değilsin. Sende paranoyaklık gibi bir şeyler var. Ben de asosyalim. Annem babam şikayetçi bu durumdan ama umurumda değil, çünkü böyle daha güzel. Bu psikolojik bir rahatsızlık değil sadece yalnız yada en fazla 3 kişi ile arkadaşlık etmek benim için ordu gibi olmaktan daha çok eğlendiriyor, bu da aklında olsun...

Asosyal olmak daha iyi boş verin bende öyleyim okuldakiler le konuşmuyorum boş insanlar çünkü

Üniversitede sınıfta 4-5 kişilik grup var. Liseli gibi takılıyorlar. Beni de çağırdılar çay içmeye. Sen niye bizimle takılmıyorsun falan dediler. Yani istesem arkadaş edinip konuşabilirim ama tercih meselesi.

13 yasima kadar aynı durumdaydım. Sonra bir gün dedim ki dünyanın sonu değil ve herkesle sohbet etmeye basladim. Yillarca neden yapmamisim diye hep kendime kizdim iş tamamen sende bitiyor. Kendine güven ve bunu aşmalıyım diye düşün. Ben heo kendimi dünyanin sonu değil ya, yapsan bisey kaybetmezsin diyerek gazlamaya calismistim. Sen de yap. Bence işe yarar.