Toplumda böyle bir yere sahibiz. Değişmeye çalıştım, değiştim ama yine aynı. Sınava gelince yardım istiyorlar çalışırken, derste konuşuyorlar, sonra tenefüste yanlarına gidiyorum bu sefer umursamıyorlar. Umursanmadığım için insan gözünden ezik gibi gözüküyorum, o yüzden onların yanından gidip tek başıma cama falan bakıyorum. Aptalın teki gelip alaycı şekilde hayat çok zor aga boşver diyor. Kızlar geliyor nereye bakıyorsun diyor bildiği halde, ben de ''hiç'' diyorum sonra kendi aralarında goy goy yapıyorlar. Sınıfa duygusuz bir yüz ifadesi takınarak gidince de ben problemli oluyorum. Hadi belki dış görünüşümden desem tipim iyi, boyum posum yerinde, son 6 aydır artık takıntı gibi kişisel bakım yapıyorum yani bir sorunum yok ama kimse benle konuşmuyor. Artık yalnızlığa o kadar alıştım ki konuşmayı unuttum. Spordaki arkadaşlarımı seviyorum antrenmanda konuşuyorlar falan ben 1-2 kelime söylüyorum aklıma söyleyecek hiç bir şey gelmiyor. Bana neden sessizsin diyorlar. Onlar da haklı, ne yapsam aklıma konuşacak bir şey gelmiyor. Sanırım biz ucubeyiz hocam, üzgünüm.