Selam, biraz içimi dökmeye geldim. Şu şarkıyı açaraktan biraz size hayatımı anlatmak isterim.
19 yaşındayım, küçüklüğümden beri çok şehir gezdim. Hiç kurulu düzenim olmadı, sanki gençliğimi yaşayamadım eridi gitti. Gezmek güzeldir, ne güzel şehirler gezmişsin diyebilirsiniz. Ama benim için değildi, çünkü 5-6 şehir değiştirdim. Hiç güzel dostluklarım, arkadaşlarım olmadı. Ben de çok şehir değiştirdiğimden ötürü hep eve kapandım. Aslında a-sosyal birisi değilim, aksine çok severim insanlarla konuşmayı. Bilmiyorum, çok arkadaşım olmadı. Hatta ilkokulda bile dışlandığımı bilirim, yeni bir şehre taşındığımızda kafadengi birisini bulamam. Tek sorun arkadaş değil, mesela dışarıya çıkacaksınız değil mi? Ama tek olunca içinizden gelmez. Benim de öyle işte. Artık bu düzensiz hayatı umursamayıp, kendimi hep müzik dinlemeye verdim. Hatta dünyaya somut bir şey bile bırakmak istiyorum. "şarkı" gibi, mesele para değil, manevi, somut bir şey bırakmak. O şarkıda kendi yaşadığım şeyleri argümana dökmek. Burada ne kadar doğru olur bilmiyorum, ama babam tarafımdan dışlandım. Belki seviyordur ama, bilmiyorum eksik hissediyorum, kanatlarım kopmuş sanki. Neler yaşadığımı bir ben bir de dört duvar bilir. En sonunda artık bu taşınmaktan sıkıldım, okulu astım. Gittim tastikname alıp açığa geçtim, 2 yıl okula gitmedim. Haliyle şu an lise 2 okuyorum, zararın neresinden dönersen kardır. Sürekli bu benim başımda patladı, "oku dedik okumadın. Çalış dedin çalışmadın" gibisinden. Ama kimse benim psikolojimi sormadı, neyin var demediler. Artık son raddeye gelmiştim, aklımdan kötü kötü gözüme kapatınca, intihar düşünceleri gelmeye başladı. Dünyadan soyutlanmıştım, her sabah kalktığımda kendimi boş hissediyordum. Aileden ötürü de sevgi eksikliği var zaten. Kız arkadaş? Belki iyi olabilirdi, derdimi ona dökebilirdim. Ama hiçbir şey kalıcı değildir. Belki sevildiğimi hissederdim, o kadar kalbim taş bağlamış olmalı ki, kardeşlerime bile artık sevgi veremiyorum. "sen iyi bir abi değilsin' diyorlar. Haklılar, abiyim ama sevgi veremiyorum. Çünkü sevgi nedir bilmiyorum ki. Yalnızlığa o kadar alıştım ki artık, zincirlenmişim sanki. Çok olaylar yaşadım, 10 yaşımda annem babam ayrıldı, yatakta uyandığım zaman kardeşlerim etrafımda ağlıyordu. Buraya kendimi acındırmaya gelmedim, öyle düşünmeyin lütfen. Sadece kimseye içimi dökemediğim için buraya dökmek istedim. Buraya kadar okuduysanız sizlere çok teşekkür ederim.
19 yaşındayım, küçüklüğümden beri çok şehir gezdim. Hiç kurulu düzenim olmadı, sanki gençliğimi yaşayamadım eridi gitti. Gezmek güzeldir, ne güzel şehirler gezmişsin diyebilirsiniz. Ama benim için değildi, çünkü 5-6 şehir değiştirdim. Hiç güzel dostluklarım, arkadaşlarım olmadı. Ben de çok şehir değiştirdiğimden ötürü hep eve kapandım. Aslında a-sosyal birisi değilim, aksine çok severim insanlarla konuşmayı. Bilmiyorum, çok arkadaşım olmadı. Hatta ilkokulda bile dışlandığımı bilirim, yeni bir şehre taşındığımızda kafadengi birisini bulamam. Tek sorun arkadaş değil, mesela dışarıya çıkacaksınız değil mi? Ama tek olunca içinizden gelmez. Benim de öyle işte. Artık bu düzensiz hayatı umursamayıp, kendimi hep müzik dinlemeye verdim. Hatta dünyaya somut bir şey bile bırakmak istiyorum. "şarkı" gibi, mesele para değil, manevi, somut bir şey bırakmak. O şarkıda kendi yaşadığım şeyleri argümana dökmek. Burada ne kadar doğru olur bilmiyorum, ama babam tarafımdan dışlandım. Belki seviyordur ama, bilmiyorum eksik hissediyorum, kanatlarım kopmuş sanki. Neler yaşadığımı bir ben bir de dört duvar bilir. En sonunda artık bu taşınmaktan sıkıldım, okulu astım. Gittim tastikname alıp açığa geçtim, 2 yıl okula gitmedim. Haliyle şu an lise 2 okuyorum, zararın neresinden dönersen kardır. Sürekli bu benim başımda patladı, "oku dedik okumadın. Çalış dedin çalışmadın" gibisinden. Ama kimse benim psikolojimi sormadı, neyin var demediler. Artık son raddeye gelmiştim, aklımdan kötü kötü gözüme kapatınca, intihar düşünceleri gelmeye başladı. Dünyadan soyutlanmıştım, her sabah kalktığımda kendimi boş hissediyordum. Aileden ötürü de sevgi eksikliği var zaten. Kız arkadaş? Belki iyi olabilirdi, derdimi ona dökebilirdim. Ama hiçbir şey kalıcı değildir. Belki sevildiğimi hissederdim, o kadar kalbim taş bağlamış olmalı ki, kardeşlerime bile artık sevgi veremiyorum. "sen iyi bir abi değilsin' diyorlar. Haklılar, abiyim ama sevgi veremiyorum. Çünkü sevgi nedir bilmiyorum ki. Yalnızlığa o kadar alıştım ki artık, zincirlenmişim sanki. Çok olaylar yaşadım, 10 yaşımda annem babam ayrıldı, yatakta uyandığım zaman kardeşlerim etrafımda ağlıyordu. Buraya kendimi acındırmaya gelmedim, öyle düşünmeyin lütfen. Sadece kimseye içimi dökemediğim için buraya dökmek istedim. Buraya kadar okuduysanız sizlere çok teşekkür ederim.
Son düzenleyen: Moderatör:
.
