Değer Verdiğim İnsanlar Ölürse

Evet, başlık biraz konuya uygun değil. Ve bu başlıkta bana ''Sanki herkes ölümsüz lan'' gibi anlam çıkartılabilir doğaldır. Bu konularda elimden geldiğince kendimi sıkmaya çalışırım, ama 1 yerden sonra ipin ucu kaçar. Bu yaşıma gelene kadar hayatımda bir çok değer verdiğim kişileri kaybettim.(Hepsinin mekanı cennet olsun.)

Bir gece siz uyurken azrail gelip annenizin ruhun alsa ve siz bu durumu sabah fark ederseniz nasıl bir duruma kapılırsınız?

Bu soru aklıma her geldiği zaman 18 yaşımda olmama rağmen halen daha gözlerimden sular seller gibi göz yaşı akıyor. Bu durumun kiminize göre değişik ve ilginç gelebilir ama n'apalım ruhum böyle. Kaç defa psikologlar ile görüştüm kaç tane doktorlara gittim. Ne yazık ki psikolojik olan sorunuma cevap bulamadılar.

Bana göre annem benim için bu hayatın bir önemi , beni koruyan meleğim , her ne olursa olsun arkamda duran bir insandır! Annem 40 yaşında. Hayatının bir yarısı gitmiş durumda. Kim bilir belki benden daha uzun yaşayacak! Ama ne olursa olsun her zaman ''Allah'ım onu benden önce alma'' diye her gece dua etmişliğim vardır. ''Ya düşünsenize siz daha annenize doyamadan bu kolpa dünya annenizi sizden alıyor.'' Çok acı ve hüzün dolu bir durum.

Ya her gece sizin yanınıza gelip ''İyi geceler oğlum/kızım'' diyen insan yok.
Okuldan eve geldiğiniz zaman ''Aç mısın? Yemek hazırlayım mı?'' diyen insan yok.
''Canım oğlum/kızım'' ''Kalk artık bilgisayardan'' diyen insan yok.

Evet. İşte bunun gibi bir çok neden ve madde sayabilirim. Konu fazla uzamazın diye bu kadar yazdım. Annemizin yokluğu bu kadar acı bi'şey. Şimdi biriniz çıkıp ''Ama hayat devam ediyor'' diyen olacaktır elbet . Ama '' annesiz bir çocuğu kim hayata tekrar geri bağlayabilir ki? '' Sanki kalbimin yarısı parçalanmış ve yok olmuş gibi bir acı olur. ''İşte o acı var ya o acı insanı öldürmeye teşvik eden acıdır.''

Herkes bir gün ölür. Bu döngüyü ve sözü biliyorum. Ama bu kişi sizin anneniz ise bu döngüyü ve sözü kabullenemeyecek derecelere kadar gelebiliyorum. Bu yazdıklarım kafanızda benim hakkımda ''Ruh Hastası bu arkadaş'' gibi bir belirti çıktıysa kusura bakmayın. Bu benim elimde olan bi'şey değil.

Allah'a şükür annem sağ salim yaşıyor. Umarım derdimi anlamışsınızdır. Ve lütfen sizden ve görevli yönetici ve moderatörlerden ricam olacak. Arkadaşlar lütfen saçma sapan yorumlarınızı kendinize saklayın. Görevli yönetici ve moderatörler bu tür konuları Blog sayfasında açın yazıp konuyu kilitlemeyin.

Hayat böyledir işte. Sevdiklerimiz gider. Biz kalırız. Elden ne gelir? Kocaman bir hiç. Şunuda unutmamalıyız ki hala yaşıyorsak yapacaklarımızı geride bırakmamalıyız. Elbette herkes bir gün ölecek. Belli olmaz. Ama hayatı hep ölüm korkusu ile yaşamak yerine sevmeyi, değer vermeyi gibi güzel şeyleride göz önünde bulundurmalıyız. Her sıkıntı, sorun veya problemleri kendimiz çözmeye çalışmak yerine paylaşmayı da öğrenmeliyiz.

Bir yakınımız veya sevdiklerimiz olsun tanıdığımız gibi herkes ölecek diye huzursuzluğa kapılmamalıyız. Aksine onlarlarla daha çok vakit geçirip daha iyi olmalarını sağlamalıyız. Bizim sorunlarımız da da yardımcı olacakları gibi onlarında yardıma ihtiyaçları olduklarında yetişip yardım için elimizden gelen fazlasını yapmalıyız. Sonuç olarak hayat böyledir işte.

Yardım etmek, sevmek, sevilmek, ölmek, öldürmek ve birçok daha sayabileceğim nedenler var şu dünyada. Birini çok seviyorsak zaten bizim yanımızda olduğunuda hissederiz. Öyle değil mi? Her ne olursa olsun ve ne yaşanmışsa yaşansın birinin ölmesi sonucu elbet insanın içinde bir üzüntü ve kötü duruma düşer. Şunu da söyleyeyim. Biz öldükten sonra bile organlarımızı da bağışlarsak işte o zaman ölümsüzlük denir buna. Sevgilerimle.