Geçen haftalardan birinde aynı okulda olduğum kuzenim (benden bir yaş büyük) okul çıkışı ağlayacak gibi oldu bir yere gittik oturduk yaklaşık kırk beş dakika oturduk konuştuk bana dertlerini anlattı. O anlattıkça teselli edecek bir şey bulamadım uzun süre konuştuk en sonunda geç oldu diye biraz daha iyi (?) şekilde evlerimize gittik. Bugün çok sevdiğim ve değer verdiğim bir arkadaşımla konuşurken dertlerini anlattı (zaten daha önceleri ara sıra dertleşirdik). Kendisi benim kafa dengim o yüzden sürekli konuşuruz dün ya da önceki gün akşamı konuştuk senle konuşmak çok iyi oluyor iyi ki varsın vs. yazmıştı. Bugün konuşurken o da dertlerini anlattı dışarıdan bakan biri bile psikolojimin bozuk olduğunu anlar ama ailem farkında değil dedi. Bir an gerçekten psikiyatr olsaydım da yardımcı olabilseydim diye düşündüm. Bilemiyorum sevdiğim, değer verdiğim, mutlu olmasına mutu olacağım kişilerin kötü durumda olduklarını görüyorum. Kendim de anlatamıyorum onları gördükçe benimkiler dert mi diyorum. Yardım edin arkadaşımı ve sevdiğim insanları kaybetmek istemiyorum.