Kişisel olarak bipolar bozukluğum var eminim değilim ama tüm belirtileri var, ailevi olarak ailem bana bir kere bile nasılsın demediler, derdin var mı diye sormadılar. Abim bana beni yüzüstü bıraktın deyip her yerden engellemiş ve ben onunla konuşmuyorum diyor herkese. Babam bana bir kere bile iyi yerlere geleceksin demedi aksine senden adam olmaz deyip durdu. Ailemin benden pek umudu yok. Kısacası varlar ama hissettirmiyorlar kendilerini (he yaradan yokluklarını göstermesin orası ayrı). Okul ve arkadaş ortamında ise bir arkadaşım benim sevgilimden hoşlanıyorsun deyip beni haksız bir şey ile suçlayıp onlarca ağır laf etti, aynı sınıftayız ve hemen arkamda oturuyor, zamanında çok yakın arkadaşınızın bir anda yabancılaşması ve tam arkanızda oturup sizinle konuşmaması çok acı. Halbuki ben o haksız olmasına rağmen ondan özür diledim ve o şu an gelip benimle barışmak istese barışırım. Zamanında da ortaokul 8 de bir kız sevmiştim sonra yaz oldu tam unutacaktım aynı liseye düşmüştük 4 yıl da onu ruhunun dahi haberi olmadan sevdim. Şu an hoşlanma ve sevme yok. İmzamda ki yazı da sevdiğim kız için yazdığım saçma, kendime ait olan bir söz hatta Gelecek kaygısı, hayattan zevk almama konularına bile girmiyorum
Dip dipe gezdiğimiz, her dakika iletişimde olduğum kız bir tartıştık, bir hata yaptım diye yüzüne "Senden hoşlanmıyorum." dediği kendine platonik aşık çocukla kanka oldu. Çok sıkıntı mı, değil. Sadece yakınlıklarını gördüğümde kendime küfrediyorum. O kadar. Bir de Kore'li kişileri yakışıklı bulmuyorum diye beni ırkçı ilan etmişti. Böyle şeylere dönüp baktığımda belki de kaybım faydalıdır diyorum.
Dip dipe gezdiğimiz, her dakika iletişimde olduğum kız bir tartıştık, bir hata yaptım diye yüzüne "Senden hoşlanmıyorum." dediği kendine platonik aşık çocukla kanka oldu. Çok sıkıntı mı, değil. Sadece yakınlıklarını gördüğümde kendime küfrediyorum. O kadar. Bir de Kore'li kişileri yakışıklı bulmuyorum diye beni ırkçı ilan etmişti. Böyle şeylere dönüp baktığımda belki de kaybım faydalıdır diyorum.