Arkadaşlar o kadar çok hayattan bıkmış durumdayım ki anlatamam beni hayata bağlayan hiçbir şey yok hayatımda hep olumsuzluklar oluyor. Yaşım 32 geriye dönük baktığımda çok büyük keşkelerim oldu (evlilik gibi, çocuk yapmak gibi).
21 yaşımda askere gittim 22 yaşımda tezkeremi aldım ve bir anlıkla yengem ve abimin tanıdığı biriyle evlendim. 19 yaşındaydi yetiştirme yurdunda kalıyordu ve 1 ay içinde nasıl sevdiysem artık hemen evlendik. 4 ay sonra hamile bir şekilde beni terk etti. Doğum yaptı barıştık ve tekrar hamile kaldı kızıma şu an yaşları 8 ve 7 tekrar ayrıldık ve bitti. Ayrı illerdeyiz çocuklarımı tek tük görüyorum ayrı illerdeyiz. Gösterme konusunda sıkıntı çıkarıyor çoğu kez ona zarar vermek istedim yoksa içim rahat etmeyecekti mahkemeye gitsem sonuç belli kadın sevici mahkemeler. Çocuklarım bu yaşa gelene kadar bumerang gibi hep aynı sıkıntıyı çıkardı babalık yapayım derken sıkıntılara katlandım. Şimdiki düşüncem lanet olsun o kadına çocukları da artık ömrüm boyunca görmek istemiyorum düşünüyorum. Acaba çocukları hiç görmesem büyüklerinde beni gösmek isterler mi acaba yoksa onlarda mı beni unutur giderleri mi düşünceler var. Keşke biraz flört yapsaydım onunla olmayacağını anlardım. Siz olsanız anne ya da babanız siz küçük yaşta ayrılsalar ve görmediğiniz annenizi babanızı büyüdüğünüzde görmek ister misiniz? Yoksa nefret duyup görmek istemez miydiniz?