Bazı insanlar yalnız hocam. Dertlerini açıp konuşacak çok fazla arkadaşları yok. O kadar aptal bir sistemki eğitim sistemimiz; çocukları, gençleri tamamen özgüvensiz ve mutsuz olmaya itiyor. En basitinden girilen TEOG sınavı... Bazıları alt tarafı sınav derken bazıları bunu çok önemsiyor. Çalışıp başaramayan çocuk, kendini "yeteneksiz" olarak tanımlıyor ve kendini dünyadan soyutlamaya başlıyor. Orta okullarda yapılan deneme sınavları sonuçlarına göre sınıf sıralaması(C sınıfı D sınıfı otomobil gibi) yapılması kendilerini tamamen değersiz hissettiriyor. Bazıları ise buna ayak uyduruyor ve en iyi sınıflarda ve okullarda eğitim görüyor. Ama gelin görün ki bu başarıyı yakalayan çocuklar ise kafalarını "test" denilen aptal kağıtlardan kaldıramadığı için insanlarla ilişkiyi kesiyor ve ekmek bile almakta zorlanan, iki diyalog kuramayan bireyler haline geliyorlar. Şahsen aşırı asosyal biri olarak birileriyle konuşma ihtiyacı hissediyorum... En kötü, o gün nasıl hissettiğimi kağıda döküyorum. Şiirler yazıyorum. Ama yetmiyor işte... Bırakın da "asosyal ve yalnız" insanlar olarak burada biraz rahatlayalım.
Not: Bu yorum, "Yalnızım, kız arkadaşım yok, dışlanıyorum, hiçbir işi başaramayacağım" tarzında psikolojik durumlar için yazılmıştır...
Edit: Yalnız insan, kendi kafasında Kendi kendine konuşur. En azından ben böyleyim. Bir işi yapacaksam veya bir durum içinde kendi kendime yorum yaparım veya gece uyuyana kadar kendi kendime "bu gün şunu yapmalıydım, şöyle demeliydim" tarzında konuşurum biri varmış gibi...