Hatırladıkça yerin dibine girdiğimiz anılar

Yüzüyorduk yazlıkta. Ev ile yüzdüğümüz yerin arası 10 dakika yürüme. Fena sıkıştım büyüğünden. Bağırsaktan geçmiş dayanmış sona. Neyse, "eve yetişebilir miyim", "yetişemem belki", ya da "yetişirim" falan diye sürekli bir çalıya, bir eve doğru yürüyordum. Yoldayken altıma yaptım. Şortun arasından sahilin merdivenlerine falan "şlak" yaptı birkaç parça. Kuzenler 2 gün "ya biri buraya bir şey yapmış" falan diye dalga geçtiler. Biliyorlardı. Hatırladıkça kahroluyorum.

Edit: Bu başlık yüzünden tekrar hatırladım. Yine kahroldum.
 
Nasıl biliyorlardı? Gidip söyledin mi? Ayrıca insanlık hali.
 
Küçükken 3-4 yaşındayken benden 2-3 yaş büyük çocuklarla oynuyordum. Sonra ne oldu hatırlamıyorum ama ayıp bir yerimi açmıştım bir anda, sonra da kaçtım. İnanın neden bilmiyorum. Aklıma geldikçe utanırım.
 
Ama insanlık hali yani olabilir. Alay etmeleri yanlış bir şey bence. Hani bir gülersin falan en fazla ama alay yanlış.
Yapacak bir şey yok. Geçmişte kalmış utanç verici bir anı.
 

Yapma yaaaa ooooooffffffffff, çok kötü yaşamış utanmış kadar oldum.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için çerezleri kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…