SerhatSen123
Centipat
- Katılım
- 3 Mart 2022
- Mesajlar
- 34
Yaklaşık 1 senedir deprasyon tedavisi görüyorum. 2 senedir çalıştığım iş yerinden ayrılmak zorunda kaldım. Hayatı sorgulamaya başladım. Mesela dışarı çıkınca yolda çöp toplayan işçi görüyorum. Herkes güzel iş imkanına sahip olsa bu çöp toplama işini kim yapacak diye sorguluyorum. Bu işi yapan olmazsa her yer çöp olur yaşanmaz hale gelir. O çöp toplayan kişinin yerine koyuyorum kendimi kimseye lafım yok ama şu anlık hastalığından dolayı mıdır? Bilmiyorum ama aşağılık, kendi küçük görme gibi duygular yaşıyorum. Mesela kafeye gittiğim zaman bizimle ilgilenen garson içinde aynı duyguları besliyorum. Sen kafeye eğlenmeye git gülüş kahkaha içinde sohbet et ama sana hizmet eden garson ne duygular yaşadığını bilme. Tamam ekmek parası ama işte engel olamıyorsun duygulara. Neden garson diyor olabilirsiniz çünkü size hizmet ediyor ve bu bende diğeri gibi aynı kendini küçük görme tarzında duygular yaşatıyor. Hayat sizce her şeye rağmen yaşamaya değer mi? Yoksa hayat acımasız mı? Babamın bir sözü aklımdan çıkmıyor ekonomik özgürlüğü olmayan bir insanın hiçbir özgürlüğü olamaz. Bu söz hakkında ne düşünüyorsunuz?
Son düzenleyen: Moderatör:
