Hayatta yerim yok gibi hissediyorum

Yarın okula gidemesem, arkadaşınız öldü diye söyleseler herkes bir sonraki gün unutur herhalde. Öyle bir ilişkim var insanlarla. Asosyallik genelde kişilerin kendisinden kaynaklanıyor ancak ben kendim için geçerli olduğunu düşünmüyorum. Çünkü liseye başladığımdan beri insanlarla muhabbet kurmaya çalışıyorum ama hiç bir işe yaramıyor sanki. Liseye başladığımdan beri 80'den fazla yeni arkadaş edinmişimdir ama iki senedir ya üç ya da dört kişi beni bir yere davet etmiştir. Küçük düşürmeye çalışan, dalga geçen, bulunduğu ortamdan kovan arkadaşlarım falan yok ama sürekli insanların arasına katılma çabasındayım. Artık "Ben de geleyim mi?" diye sormaktan sıkıldım, kendimi kötü hissediyorum. Okul çıkışı bazen 3 bazen 5 kişi metroya yürüyoruz. Bir kilometreye yakın yolda bazı zamanlar arkada kaldığımı unuttukları oluyor. Her seferinde muhabbete katılmaya çalışıyorum zaten. İnsanların bu konuda benden nefret ettiğini düşünmeye başladım artık. Sıra arkadaşım bile aynı. Bütün günü aynı sırada geçirmemize rağmen. Teneffüste yanında gidiyorum mesela, yan sınıftaki arkadaşlarının yanına gidiyor ve oturuyoruz. Hepsiyle muhabbetim var, aram olmasa neyse diyeceğim. Birkaç dakika sonra hepsi kalkıp gidiyorlar. Ellerim ceplerimde sınıfa veya dışarıda oturduğum banka gidip müzik dinlemeye başlıyorum sonra. Ne yapabilirim? Başka insanlar için yaşamak değil de, insanların hayatında yerimin olmasını gerçekten çok istiyorum. Gerçekten sıkıldım bu durumdan.

Aslında bu mesajı yazmaya başlarken ne yazacağımı bilmiyorum kardeşim. İnsan psikolojisi, o kadar karmaşık bir yapıdır ki. Milyarlarca insanın hepsinde farklı bir karakter var. Senin karakterini ise bilmiyorum. Bilmiş olsam ona göre yorum yapardım. Lâkin şöyle bir şey var ki; AZ İNSAN ÇOK HUZUR demektir bu hayatta. Yani insanların hayatında yerinin olmasını istiyorsun ya, bence buna çokta gerek yok aslında. Neden diyeceksin; bir insanın etrafında sadece 3-4 tane sağlam insan olsa yeterli bence. Çok fazlasına gerek yok. Toplumda kabûl görmek ve sevilmek tabiki çok güzel bir duygu ama kaç kişiye birden kendini beğendirebilirsin ki.. Çok az.. İnsanoğlu artık çok zalim, bunu hiçbir zaman unutma. Bir insanın karşısındaki insana değerli olduğunu hissettirmesi, onun ruhunu okşayabilmesi, onu onure edici hareketler yapabilmesi gibi meziyetler, artık geride kaldı. Günümüz dünyasında böyle şeyleri çok nadir görürsün. Lâfı çok uzatmayayım. Sen, toplumda değer kazanmaya çalışırken kendini yıpratıp psikolojini bozma. Neysen o ol. Bırak, insanlar sana gelmeye çalışsın. Sürekli sen onların yanına gidip kendi seviyeni aşağı çekme, boşver. Yaşını bilmiyorum ama bazı şeyleri zamanın akışına bırak. Yaşın ilerledikçe bugünkü aklını yarın beğenmeme gibi durumlarda ortaya çıkabilir. Yani fikirlerin değişir. Hem hayata karşı hem insanlara karşı. ''Kartallar yalnız uçar'' diyerek bitireyim. Hayırlı geceler..

Sana tavsiye veremiyecegim çünkü ben de aynı durumdayım ama ben daha çok ortamlara girmeyi istemiyorum.
Lisede çok samimi,kafa dengi bir arkadaşım vardı ayrı şehirde üniversiteler kazandık sonra ondan başka da samimi arkadaşım olmadı şu sıralar genelde yanlız takılıyorum,oyunlara sardım bide asosyal olmaya başladım ama mutluyum,millet ne derse desin mutluyum,iyi mi kötü mü yapıyorum bende bilmiyorum ama bu hayat benim ve istedigim gibi yaşayamayacaksam hiçbir önemi yok ve bir yerde önemsenmiyorsam,fikirlerim dinlenmiyorsa orda takılmanın da pek bi anlamı yok bana göre yani diyecegim şu:Bu hayat senin,kafana göre takıl nerde kimle mutluysan onla ol çokta kafana takma herkesle tanış ama hemen samimi olma illaha bi ortamın olcak ilerde...
Bide davet etmemelerini pek önemseme insanlar genelde böyledir,istiyorsan sen onlara katıl.

Reddywich dedi:

Yarın okula gidemesem, arkadaşınız öldü diye söyleseler herkes bir sonraki gün unutur herhalde. Öyle bir ilişkim var insanlarla. Asosyallik genelde kişilerin kendisinden kaynaklanıyor ancak ben kendim için geçerli olduğunu düşünmüyorum. Çünkü liseye başladığımdan beri insanlarla muhabbet kurmaya çalışıyorum ama hiç bir işe yaramıyor sanki. Liseye başladığımdan beri 80'den fazla yeni arkadaş edinmişimdir ama iki senedir ya üç ya da dört kişi beni bir yere davet etmiştir. Küçük düşürmeye çalışan, dalga geçen, bulunduğu ortamdan kovan arkadaşlarım falan yok ama sürekli insanların arasına katılma çabasındayım. Artık "Ben de geleyim mi?" diye sormaktan sıkıldım, kendimi kötü hissediyorum. Okul çıkışı bazen 3 bazen 5 kişi metroya yürüyoruz. Bir kilometreye yakın yolda bazı zamanlar arkada kaldığımı unuttukları oluyor. Her seferinde muhabbete katılmaya çalışıyorum zaten. İnsanların bu konuda benden nefret ettiğini düşünmeye başladım artık. Sıra arkadaşım bile aynı. Bütün günü aynı sırada geçirmemize rağmen. Teneffüste yanında gidiyorum mesela, yan sınıftaki arkadaşlarının yanına gidiyor ve oturuyoruz. Hepsiyle muhabbetim var, aram olmasa neyse diyeceğim. Birkaç dakika sonra hepsi kalkıp gidiyorlar. Ellerim ceplerimde sınıfa veya dışarıda oturduğum banka gidip müzik dinlemeye başlıyorum sonra. Ne yapabilirim? Başka insanlar için yaşamak değil de, insanların hayatında yerimin olmasını gerçekten çok istiyorum. Gerçekten sıkıldım bu durumdan.

Genişletmek için tıkla...

Sen bir yere oturunca herkes kalkıp gidiyorsa önce bir kendine bakacaksın acaba niye kalkıyor gidiyorlar diye düşüneceksin. Çok konuşuyor olabilirsin, boş yapıyor olabilirsin, hal ve hareketlerin yanlış olabilir yada tarzın ve stilin gibi bir çok şey. Ezik gibi milletin yanına gitmek yerine üstüne başına ve hal ve hareketlerine dikkat et ve okulda başarılı ol, herkes seninle arkadaşlık kurmaya başlayacaktır. Bu konularda realist olmak lazım yoksa konuşmanın anlamı yok, eğer benim kötü bir huyum yok ve hal ve hareketlerim şeklim şemam yerinde diyorsan o zaman koca ... dolu bir okula düşmüşsün şansın yok. Benim çok büyük ortamım vardı lise ve üniversitede herkes kalkıp gelip selam verirdi ağababası değildik ama bir ağırlığımız vardı şimdi 2 arkadaşım var 1'siyle görüşmüyorum diğeri ile takılıyorum kimseye selam verdiğim yok yani artık insanlar eskisi gibi birbiri ile arkadaşlık ilişkisi kurmuyor ve gerek duymuyor. 2 tane sağlam arkadaşın olur onlarla takılırsın büyüyünce zaten kimse kalmıyor, ortaokul bitince arkadaşlıkta bitti sonra lisede yeni arkadaşlıklar ortamlar başladı lise bitti onlarda bitti sonra üniversitede başladı oda bitince yine bütün arkadaşlıklar bitti yani anlayacağın her şey bitiyor sadece liseden 1 arkadaşım sağlam çocuktu ve hala onla takılıyorum. Lise 1-2-3 oturunca yanımda erkek kız fark etmiyordu 6-7 kişi oturuyordu, son sınıfta her şeyden soğudum, tek başıma takıldım yalnızlığın zor olduğunu biliyorum hele ki okul vb. mekanlarda sıkıntı. Tek tabanca devam ailene odaklan, sınavlarına odaklan iyi bir üniversiteye git en güzel kızlarla oyununu oyna liseden başından ezik olduysan biraz zor düzeltirsin ileriye odaklanırsan hayatın 360 derece dönerek yön değiştirir güzel günler yaşarsın. Arda Turan gibi Barçadan, Başakşehire düşerek en dipleri yaşayan benim söylediklerimi dikkate alsan güzel günler görürsün.

Hocam ben de pek sosyal birisi değilim. Hatta kimsenin en yakın arkadaşı değilim en yakın arkadaşım da yok. Ben de olabildiğince insanları boş vermeye çalışıyorum. Arkadaşlarım var ama sadece yanımdayken arkadaş. O yüzden tek başıma kalmayı iyi biliyorum. Siz de insanları boş verin. Kendi işinize bakın. Benden yaşça büyüksünüz ve hayat tecrübeniz benden kat be kat daha üstündür. Eminim ki yalnız kalmaya alışınca daha az zorlanırsınız. Siz işinize bakın, yalnız kalmaktan keyif almaya çalışın. Kimseye minnet eylemeyin gerekirse narsist veya egoist olun. Ama insanlara minnet eylemeyin. İyi forumlar.

Takipteyim, senin gibi bir vaka da benim. Böyle bir konu açacaktım vazgeçtim.

Asosyal olma kardeşim, bir yerde tıkanırsın psikolojin bozulur. Bir süre sonra hayatı kaçırıyorsun. Kaçırdığını anlayınca daha'da psikolojin bozuluyor. Arkadaş bulmaya çalış.

Yaptığın tek yanlış şu, yanında olmanı istemeyen belli kişilerin zorla yanına gitmen. Bazen yalnızlık da iyidir, keyfini çıkartmasını bilirsen tabii. Yalnız takılırken bir bakmışsın yanına bir kız, erkek gelmiş tesadüfen sohbete başlamışsın. Bu tür arkadaşlıklar uzun süre kalır zaten, dediğin gibi eğer seni umursamama durumları varsa asıl sen yol ver onlara. Kendini ezme. O insanlar olmadan da yaşayabilirsin.

Reddywich dedi:

Yarın okula gidemesem, arkadaşınız öldü diye söyleseler herkes bir sonraki gün unutur herhalde. Öyle bir ilişkim var insanlarla. Asosyallik genelde kişilerin kendisinden kaynaklanıyor ancak ben kendim için geçerli olduğunu düşünmüyorum. Çünkü liseye başladığımdan beri insanlarla muhabbet kurmaya çalışıyorum ama hiç bir işe yaramıyor sanki. Liseye başladığımdan beri 80'den fazla yeni arkadaş edinmişimdir ama iki senedir ya üç ya da dört kişi beni bir yere davet etmiştir. Küçük düşürmeye çalışan, dalga geçen, bulunduğu ortamdan kovan arkadaşlarım falan yok ama sürekli insanların arasına katılma çabasındayım. Artık "Ben de geleyim mi?" diye sormaktan sıkıldım, kendimi kötü hissediyorum. Okul çıkışı bazen 3 bazen 5 kişi metroya yürüyoruz. Bir kilometreye yakın yolda bazı zamanlar arkada kaldığımı unuttukları oluyor. Her seferinde muhabbete katılmaya çalışıyorum zaten. İnsanların bu konuda benden nefret ettiğini düşünmeye başladım artık. Sıra arkadaşım bile aynı. Bütün günü aynı sırada geçirmemize rağmen. Teneffüste yanında gidiyorum mesela, yan sınıftaki arkadaşlarının yanına gidiyor ve oturuyoruz. Hepsiyle muhabbetim var, aram olmasa neyse diyeceğim. Birkaç dakika sonra hepsi kalkıp gidiyorlar. Ellerim ceplerimde sınıfa veya dışarıda oturduğum banka gidip müzik dinlemeye başlıyorum sonra. Ne yapabilirim? Başka insanlar için yaşamak değil de, insanların hayatında yerimin olmasını gerçekten çok istiyorum. Gerçekten sıkıldım bu durumdan.

Genişletmek için tıkla...

Dostum seni önemseyen birileri illaki olacaktır sen merak etme böyle şeyler hemen hemen herkesin başına gelir unutma her sıkıntı çözümüyle gelir. Edit:Hatta yazımı düzenlemeye karar verdim bak mesala benim 2 arkadaşım var birisinin adı Yusuf birisinin adı Faruk dostum bu Yusuf'u herkes kolay kolay kabul etmiyor çünkü pek istemiyorlar çocuğu ama ne olursa olsun ne hata yaparsa yapsın ben ona kanka sevgisi göstermeye çalışıyorum.Bak Yusuf geçen gün Faruğa cs:go girelim mi ?Dedi ama Faruk onu pek sevmediği için kanka ben gelmiyorum dedi sonra aynı zamanda odaya ben girdim dedimki beyler gelin cs:go girelim dedim 2'side geldi.Sonra Yusuf gelip durumu bana anlattı ağlamaya başladı.Yani sana anlatmak istediğim şey seni anlayan,isteyen kişilerle birlikte ol.

Reddywich dedi:

Yarın okula gidemesem, arkadaşınız öldü diye söyleseler herkes bir sonraki gün unutur herhalde. Öyle bir ilişkim var insanlarla. Asosyallik genelde kişilerin kendisinden kaynaklanıyor ancak ben kendim için geçerli olduğunu düşünmüyorum. Çünkü liseye başladığımdan beri insanlarla muhabbet kurmaya çalışıyorum ama hiç bir işe yaramıyor sanki. Liseye başladığımdan beri 80'den fazla yeni arkadaş edinmişimdir ama iki senedir ya üç ya da dört kişi beni bir yere davet etmiştir. Küçük düşürmeye çalışan, dalga geçen, bulunduğu ortamdan kovan arkadaşlarım falan yok ama sürekli insanların arasına katılma çabasındayım. Artık "Ben de geleyim mi?" diye sormaktan sıkıldım, kendimi kötü hissediyorum. Okul çıkışı bazen 3 bazen 5 kişi metroya yürüyoruz. Bir kilometreye yakın yolda bazı zamanlar arkada kaldığımı unuttukları oluyor. Her seferinde muhabbete katılmaya çalışıyorum zaten. İnsanların bu konuda benden nefret ettiğini düşünmeye başladım artık. Sıra arkadaşım bile aynı. Bütün günü aynı sırada geçirmemize rağmen. Teneffüste yanında gidiyorum mesela, yan sınıftaki arkadaşlarının yanına gidiyor ve oturuyoruz. Hepsiyle muhabbetim var, aram olmasa neyse diyeceğim. Birkaç dakika sonra hepsi kalkıp gidiyorlar. Ellerim ceplerimde sınıfa veya dışarıda oturduğum banka gidip müzik dinlemeye başlıyorum sonra. Ne yapabilirim? Başka insanlar için yaşamak değil de, insanların hayatında yerimin olmasını gerçekten çok istiyorum. Gerçekten sıkıldım bu durumdan.

Genişletmek için tıkla...

Kardeşim tam anlamı ile zıttın benim. Arkadaşlarım beni dışarı çağırır, gitmek istemem. Samimiyetleri beni boğuyor. Her seferinde kendimi sohbetin içinde buluyorum. Ben yalnızlığı seviyorum. Belki de bu samimiyetler bana büyük geliyor ve boğuyor. Sana tek tavsiyem beklenti içine girme hiçbir zaman. İster ailen olsun, ister arkadaşın fark etmez. Beklentiye girersen her zaman mutsuz olursun. İnsanları, eşyaları, mecraları hiçbir zaman zorunlulukmuş gibi hayatının önemli noktalarına koyma. Hiçkimse olmasa bile dünyada, kendi kendine yetmesi bil. Kimseye ihtiyacın yok, hiçbirimiz yok. Birbirimizin hayatını kolaylaştırır sadece. Sen kendine yetmezsen. Diğer insanlara faydan dokunmaz. Sen kendini tatmin et ilk önce kendi kendine mutlu olabilmeyi, yaşamayı tecrübe et. O zaman istemediğin kadar etrafında insan olduğunu görürsün. O kadar da gerekli bir şey olmadığını anlarsın.