Hayattan zevk almıyorum

15 yaşındayım çocukken nedense fakir ama aşırı mutlu olduğumu hatırlıyorum şimdi durumumuz çok daha iyi ama aşırı mutsuzum ne yapmalıyım? Yani çok mutsuzum ne yapayım 20 Şubat'a kadar bir şeyler yapmam lazım gibi hissediyorum. Aşırı mutsuzum hiçbir duygu yok sadece mutsuzluk evdekilerin baskısı yüzünden delirdim resmen gece bilgisayar oynama gece oturma akşam yemekten sonra yemek yeme onu yapma bunu yapma şunu yapma içime ata ata bomba içimde patladı çok sıkılıyorum. Ne yapmalıyım? Aşırı mutsuzum.

Çocukken derslerimde başarılıydım taki şu anki yerimize taşınana kadar öğretmen bana bir kalem vermişti hala saklıyorum gitme hediyesi çocukken sınıfın en sevilen öğrencisiydim ve çok mutluydum sadece ben kendimi düşünürdüm ama şimdi düşünüyorum herkes oturuyor hoca sadece beni kaldırıp soru soruyor falan onları da kaldırıyordu tabii ama ana odak bendim. Zor bir soru çıktı mı hoca anında beni kaldırır yap derdi hocalarımı severdim onlar da beni severdi okula artık gitmek istemiyorum. Hayatın içindeki her şeyden bıktım.

Ağlayacak gibiyim ağlayamıyorum hiçbir şey yapamıyorum. Çok yapmak istiyorum gitar öğrenmek, kaykay öğrenmek, zevklerim ve hobilerim olsun istiyorum evdekiler yüzünden hiçbir şey yapamıyorum.

Odamda posterlerim olsun odamı kendim düzenliyim istiyorum ama nerede.

Mart'ta elime 11 bin geçecek PC toplamak için 11 bine bilgisayar + monitör kalmadı. Hiçbir şey olduğu yok hep aynı hep aynı yeter ya bu insan 1 bilgisayar almak için 1 yıl çalışmak zorunda olur mu?

Birikimlerimiz kısıtlı, arzularımızın ışığı, egoizme yansıdı.
Ya da kısıtladık insancıl yanımızı tokatladık karanlığa mum yakanları.
Barış hududuna mermi atanların akıbetini yazan hocalarım oldu savaş yanlısı.
Literatürün gerereği yapıldı. Atamın ellerini aradım.
Kürsülerde yetişen mengenelere her yılım on elimi kaptırmaktan yıldım.
Yılım bana zehir oldu yine, halkım alkış tuttu ve ben elimi kırdım.
Geçemediğimiz köprüler ardımızdan aladı, tıpkı yere düşen ekmek kırıntıları gibi.
Zan altında masum yedi kelepçeleri ve sırıttı birileri.
Makam arabalarna yol ver geçsin emri vaki olmuş her yolcu.
Açılan çenelere çekici ver çaksın, yazılı kuralların kuramları aştı.
Parmakları kırılan bu yazar yılmadı, kaç yazar alim olsan.
Amacını yamacında doğarak yok oldu sezar, dedelerin toprak oldu bak orada mezar!
Yalanla savunan dürüstle tanıştı, tekmeyle kovulan kiniyle yarıştı.
Paradan uzak olan silahla tanıştı, hayatla darılan ölümle barıştı.
Hainlik diz boyuna, laik durum acı kadere bağlanmış iş bitik.
Taktiklerimizin nefesi kesilmiş, didaktik kitaplar sobada odun.
Ve yurdun taşı toprağı çakıla karışmış, hocalarım eylem yürüyüşünde.
Bilginlerim afaroz edildi didaktik kitaplar sobada odun.
Bir okumuşum tam onbeş sene sürece, ve okulumu kırmışım kırılmışım dünümde.
Şimdilerde ezbere büyüdüğümü anladım tek düze.
Bilgilerimi çöpe attığım defterlerimde bıraktım.
Ve soru kağıtları artık yok önümde.
Tıpkı sorulan sorulara cevap olamadığı gibi.
Verilen cevaplara kayıtsız kalanım, ben talanım.
Ortadayım çevremde bu koca şehir.
Elimde dumandan ibaret bir zehir.
Kibirle yıkanan insancıklar ortasında binlerce çocukluğum.
Çantalarına koymak için bekliyor geleceğini.
Ben işte oydum şimdi buyum.
Önümüze bakıp da yönümüzü bulamadık.
Gözümüzü açıp da yolumuza varamadık.
Sözümüzü tutup da ileriye adım atamadık.
Adımızı karaladık ama temize çıkaramadık.
Atamıza rüsvayız, şimdi ben soruyorum sayın hocam pişman mısınız?
Gelecek sizin eserinizdir, ezbere nesiller yoldalar, kırmızıda geçtiler.
Yeşili beklemeden meydanı boş bulan her hergele.
Mengene oldu ülkemi yedi afiyetle beni de siz diplomasına imzalarınızı.
Attınız, şimdi yine soruyorum sayın hocam pişman mısınız?
İmzalarınız ateşe verdi kibritin torpilini ve yandı.
Okul önlükleri, üniformalarda saklanan büyük teröristleri yarattınız.
Kararttınız, 25 senedir beklediğim aydınlık geleceğimi, biraz abarttınız!
Hainlik diz boyuna, laik durum acı kadere bağlanmış iş bitik.
Taktiklerimizin nefesi kesilmiş, didaktik kitaplar sobada odun.
Ve yurdun taşı toprağı çakıla karışmış, hocalarım eylem yürüyüşünde.
Bilginlerim afaroz edildi didaktik kitaplar sobada odun.
Hainlik diz boyuna, laik durum acı kadere bağlanmış iş bitik.
Taktiklerimizin nefesi kesilmiş, didaktik kitaplar sobada odun.
Ve yurdun taşı toprağı çakıla karışmış, hocalarım eylem yürüyüşünde.
Bilginlerim afaroz edildi didaktik kitaplar sobada odun.

Dostum terör örgütü PKK'nın büyümesinde en büyük etkenlerden biri kürt gençlerin ailelerinden kaçmak istemesiydi. Hatta PKK terör örgütünün bazı üst düzey ''komutanları'' bile terör örgütüne böyle katılıyor. Seni anlayabiliyorum. Türkiye de çok baskıcı ve muhafazakar aileler var. Gençlerin kötü yola girmesinin ve/veya bunalıma girmesinin sebebi de bence çoğunlukla bu.

''Gençler üzerinde, dışarıdaki gelenek otoritesi ve ev içerisinde baba otoritesi yoğun bir biçimde hissedilmektedir. Kendini yaşayamayan, ifade edemeyen gençlik bunalıma girmektedir.''
-Karl Marx

Emin bir şekilde söyleyebilirim Türkiye de ki hatta dünyanın çoğundaki gençler mutsuz.
Bunun sebebinin şuan dünyada hakim olan kapitalizm olduğunu düşünüyorum.
İnsanları metalaştıran yani sadece bir tüketim malı olarak gören gençleri hapseden kendisinin devamlılığı için insanları ölüme sürükleyen şuan ki sistem.
Bence insanlık isterse herkesin daha özgür olduğu ve mutlu olduğu bir sistemi kollektif bir şekilde kurabilir. Son 10 bin yılda insanlık olarak geldiğimiz yere bakarsak bu bence imkansız değil.
Sana esenlikler ve mutluluklar diliyorum. Umarım yakın zamanda daha mutlu olursun.

SmyRnex dedi:

15 yaşındayım çocukken nedense fakir ama aşırı mutlu olduğumu hatırlıyorum şimdi durumumuz çok daha iyi ama aşırı mutsuzum ne yapmalıyım? Yani çok mutsuzum ne yapayım 20 Şubat'a kadar bir şeyler yapmam lazım gibi hissediyorum. Aşırı mutsuzum hiçbir duygu yok sadece mutsuzluk evdekilerin baskısı yüzünden delirdim resmen gece bilgisayar oynama gece oturma akşam yemekten sonra yemek yeme onu yapma bunu yapma şunu yapma içime ata ata bomba içimde patladı çok sıkılıyorum. Ne yapmalıyım? Aşırı mutsuzum.

Çocukken derslerimde başarılıydım taki şu anki yerimize taşınana kadar öğretmen bana bir kalem vermişti hala saklıyorum gitme hediyesi çocukken sınıfın en sevilen öğrencisiydim ve çok mutluydum sadece ben kendimi düşünürdüm ama şimdi düşünüyorum herkes oturuyor hoca sadece beni kaldırıp soru soruyor falan onları da kaldırıyordu tabii ama ana odak bendim. Zor bir soru çıktı mı hoca anında beni kaldırır yap derdi hocalarımı severdim onlar da beni severdi okula artık gitmek istemiyorum. Hayatın içindeki her şeyden bıktım.

Ağlayacak gibiyim ağlayamıyorum hiçbir şey yapamıyorum. Çok yapmak istiyorum gitar öğrenmek, kaykay öğrenmek, zevklerim ve hobilerim olsun istiyorum evdekiler yüzünden hiçbir şey yapamıyorum.

Odamda posterlerim olsun odamı kendim düzenliyim istiyorum ama nerede.

Mart'ta elime 11 bin geçecek PC toplamak için 11 bine bilgisayar + monitör kalmadı. Hiçbir şey olduğu yok hep aynı hep aynı yeter ya bu insan 1 bilgisayar almak için 1 yıl çalışmak zorunda olur mu?

Genişletmek için tıkla...

Dostum kendi harcligini biriktir onlardan gidip de para isteme yeni bir hobi için en son alicagin zaman biriktirdim aldım dersin biraz da bu sana bağlı birşeyleri değiştirmek senin elinde biraz karşı filan çıkabilirsin ne bilim üzgünüm ama burada tek başınasin dürüst olmak gerekirse