Lisedeyim okuldan eve evde ayrıyeten çalış, bir de okul içinde zaten dersten kalkamıyorum dışarısı desem ne biriyle konuşuyorum. Boş boş kendime kendime düşüne düşüne çıldırtıyorum kendimi, ne konuşmaya cesaretim oldu ne de konuşacak ortamı bulabiliyorum.
Kendimi rahatlatmak için oluşturduğum karakterlerle konuşuyorum tanımadığım insanları önüme koyuyorum sanki konuşuyormuş gibisinden kendi kendime gülüşüp eğleniyorum beni o ortamdaymış hissiyatını veriyor büyük ihtimal empat olduğum için hissiyatı biraz kavrayabiliyorum. En azından düşüncelerimden uzaklaştırıp beni rahatlatıyor. Yolda yürüken kendi kendime gülüp sinirleniyorum milletin gördüğünü hissediyorum bazen ama sosyal bir hayatım olmadığı için kendimi bu şekilde tatmin ediyorum. Ne kadar anormal olduğunu biliyorum ama artık normal geliyor ve kendimi başka türlü rahatlatamıyorum. 19-20 yaşıma kadar beklemek istemiyorum.