Çalışmaktan galiba günde 10 saat haftanın 6 günü çalışmaktan yoruldum. Türkiye şartlarında aldığım para giderlere yetmeyince yorgunluğum artıyor o kadar emek veriyorsun ama insanca yaşamıyorsun bile.
Ailemin çizdiği kariyer yolundan gitmeyi reddedip evden kovulduktan sonraki 9 yılım inanılmaz zorluklar içinde geçti. O dönemde çok yoruldum. Bir yandan lise/üniversite bir yandan hayatta kalmak için para kazanma telaşı bir yandan istemeden de olsa erken girdiğim kariyer yolunda gelişim basamaklarını bir an önce çıkma hırsı ile çok yıprandığım uzun yıllar oldu. O dönemde pes edip başımı önüme eğip aileme teslim olmayı da düşündüm, intihar etmeyi de düşündüm. Sonra yıllar geçtikçe fark ettim ki her şeyin bir çözümü bulunuyor, sızlanmanın değil o çözümleri aramanın bana faydası oluyor. Bunu başardığım gün kendimi o anki durumumdan da kurtaracak başka bir yaşam planı yaptım, isteklerimi bir bir yerine getirdim.
Çoğu kişinin hayatında bu tür yorgunlukluklar olur, karakter gelişimi ve bir şeyleri çözebilme yeteneği bu dönemlerde gösterdiğin iradeyle yönünü belli ediyor.
Ne yazık ki gelecek kaygısından, çoğu ülkedeki yaşıtlarım ile aynı şartlara sahip olamamaktan, laf anlamayan insanlardan, lüzumsuz insanlarla oturup kalkmaktan, tabiri caizse bizi "ap*al" yerine koyan devlet büyüklerinden, laftan anlamayan yaşlılardan, halden anlamayan kişilerden ve daha sayamadığım onlarca şeyden yoruldum. Sanki ülkemizin zorlukları yetmiyormuş gibi bir de bunlar var.