Ben istesem de ilişkim olmaz gibi geliyor. Hatta gibisi fazla. Olmayacağı ortada.
Psikolojik sorunum var. Yalnızken çalışan kafam bir insanın yanındayken iflas ediyor. Ne sesim çıkıyor ne konuşabiliyorum. Bu erkeklerin yanında da böyle kızların yanında da. Gerçi kızların yanında hiç bulunmadım bile. Benim gibi biri ne evlenebilir, ne flört edebilir ne de cinsellik yaşayabilir. Ben de bu sebepten dolayı dışarı çıkmadan evde vakit geçirmeyi tercih ediyorum. Nasıl olsa istesem de dışarda bir çevre edinemeyeceğim.
İşin garip tarafı şans da yüzüme gülmüyor hiç. Hani hiçbir şey yapmasan bile bazı şeyler şansla olur ya. Onlar bende hiç yok. Mesela şu son iki ayda ailemle lojman gibi bir yere taşındık. Yanı başımızda da bir komşu var. Komşunun hemen hemen benle yaşıt bir kızı var. Taşınalı iki ay oldu ama daha kızla yüz yüze gelmeyi bırakın, henüz daha kızın yüzünü bile görmedim. (Pencereden yarım yamalak görmüşlüğüm var. Kız güzel belli) Büyük ihtimalle burda bir kaç yıl otursam o kızı yine göremem. İnsanda biraz da şans olacak arkadaş. Yemin ediyorum karşı cinsi ters mıknatıs gibi itiyorum. Nasip olmuyor yan yana gelmek. Burnunun dibinde olsa bile.
Gerçi bu durumdayken o kızla karşı karşıya gelsem n'olur gelmesem n'olur. Büyük ihtimal karşısında ya rezil olurum, ya erkek arkadaşı olur ona kahrolurum. Belki de hiç yüz yüze gelmemek en iyisi.