İnanıyorum, çok düşündüm, gereğindem fazla belki de. Çok sorguladım, araştırdım, en sonunda öyle bir noktaya geldim ki, varoluşsal bunalım seviyem o kadar arttı ki belki de hayatıma son vermeyi bile düşünmüşümdür o sıralar. İncil vs diğer kitapları da okumaya çalıştım, ateist/deist makalelerini de. Agnostik arkadaşlarımla da konuştum. Dinden tamamen koptum resmen. Daha sonra, baktım ki cidden iyiye gitmiyorum, hayattan zevk alamıyorum, soruların içinde boğulup kendimi yiyorum, harcayıp bitiriyorum, tekrar Kuran'ı elime alıp okumaya başladım. İçimi ısıttı sanki. Sorularıma teker teker cevap buluyordum. İşte o zaman yeniden dinime bağlanmıştım. Daha sonra da, yani şu anda da aşırı dinci olmadan, sadece inanış ve yeri geldiğinde ibadet ile müslüman hayatıma devam ediyorum. Dinim bazılarına saçma, anlamsız gelebilir. Çok fazla o tür insanların konuşmalarını vs dinlediğim için emin olun çok çok iyi anlıyorum. Ama dinim beni mutlu ediyor, huzurlandırıyor.
Bence kimsenin inanışı kimseyi ilgilendirmemeli. Kimse birbirini ayırmamalı. Herkesin kendi doğruları var. Kim neyi doğru biliyorsa, size zarar vermediği sürece bırakın onu yapsın. Nasıl mutlu oluyorsa öyle yaşasın.
Aklıma gelmişken cidden kapalı, açık insan ayrımı yapan insanlardan, dalga geçenlerden nefret ediyorum. Kimsenin kimseyi aşağılama hakkı yoktur.