Arkadaşlar merhaba ben 16 yaşındayım ve şu an 11. sınıfım. Ego kasmak gibi olmasın ama yaşıtlarımdan zeki olduğumu düşünüyorum ve çevremden de öyle duyuyorum. Malum pandemiden kaynaklı 1,5 sene okula gitmedik ve bu 1,5 sene bittikten sonra içimdeki düşünceler ve hisler değişmeye başladı. Artık hayattan zevk almıyordum, şu hayatta en sevdiğim şey teknoloji ve yazılımdır ama bunlarla ilgilenmek bile istemiyorum. Uzun zamandır içimde bir his yok. Bugün teyzem vefat etti ama bir şey hissetmedim. Gerçekten çok zengin olmak istiyorum. Para kazanmak istiyorum ama hiç hevesim yok. Etrafımdaki herkese hayallerimden bahsederdim onlar benim zengin olacağıma neredeyse inanıyordu. Ama ben de o heves kalmamıştı. Bir psikiyatriste gittim ve bana ilaçlar verdi ve 1 ay sonra gelmemi söyledi. Gittim ilaç değiştirdik ve yine 1 ay sonra gel dedi. Randevu alamadım ve ilaçlarım bitmek üzeriydi. İlaçları yeniden yazması için gittik ve bana aynı ilaçları yazdı. Bana bir form vermişti ben de onu doldurdum ve doktora verdim. Bana "bunu kontrol edemem randevu aldığın zaman kontrol ederim" dedi. Ama bunu okuması, bakması maksimum 2 dakika. Neyse ertesi gün randevu buldum ve gittim. Bana farklı ilaçlar almam gerektiğini söyledi. Sanki benimle dalga geçiyordu. 2 dakika kontrol etse yine farklı ilaç alacaktım. İlaçlara olan ümidimi bitirdi neredeyse. Dün gece ilaçlarımı yakmak istedim. Konu üniversiteden açıldı ve ben de yazılma yönelmek istediğimi söyledim ve üniversitede öğretilen yazılımı internetteki eğitimlerden alabileceğimi söyledim ve öğretmenlerin PDF'den okuduğunu söyledim. Bana "sen üniversiteye gitmedin ben gittim. Öyle değil" dedi. Beynimden vurulmuşa döndüm. Nasıl bir doktor böyle diyebilir, nasıl bunu göremez? Belki de ben bunu abartıyorumdur. Neyse çıktık doktordan ben rehber öğretmenimi aradım ve bunları anlattım. Bana "bence ilaçlarını kullan yoksa bu sorunları çözemeyiz" dedi. Hastanede olduğumuz için sonra arayayım dedim. Eve geldim ve mesaj attım "müsait misiniz?" diye. Görüldü attı
. 1-2 saat sonra aradım ve meşgule attı. Döner herhalde dedim ama dönmedi. Dedim ki bu adam zorunlu olduğu için benimle konuşuyor okul dışı benim sorunlarım için ne yapsın? Bildiğiniz bir çıkmazın içindeyim. Kafamı 1 hafta toparlamak istesem yarın yarın sınavlarım başlıyor. Hayır sınavlarım olmazsa bile ben oturup boş duramıyorum. Sürekli aklımda ne yapacağım, boş duramam, zaman kaybediyorum gibi şeyler geçiyor. Bir çıkmazın içindeyim sanki. İlaçları bırakmak istemiyorum ama o doktorun dedikleri... Ben biriyle konuştuğum zaman karşıdaki kişiyi elimden geldiğince anlamaya ve üzmemeye çalışırım. En küçük ayrıntıyı bile düşünürüm. Ama insanların böyle yapmaması artık beni bu düşünceden neredeyse çıkaracak. Yarın gidip rehber öğretmenimle açık açık konuşacağım. "benimle sadece işiniz gereği ilgileniyorsunuz, sorunlarım sizin için önemli değil" gibi gibi. Sizce ne yapmalıyım? Aslında konu böyle kısa değil. Yazdıklarım biraz ergence ve sadece 3 kişi arasında dönen bir şeymiş gibi oldu. Ama öyle değil. Düşündüklerimi kelimeye dökemiyorum.
En son yazacağım şeyi başta söylüyorum. Sen nasıl içini dökmüşsün bize, bende sana uzun uzun içimi döktüm. umarım hepsini okursun, şimdiden iyi okumalar
.
Öncelikle şunu söyleyeyim hissizlik ve isteksizliğin pandemi kaynaklı değil, pandeminin sadece biraz daha arttırıcı etkisi olmuştur. senin civarlarında yani lise 1-3 veya 15-17 ,hangisini istersen onu al, sendeki hissizlik olayı bende de hat safhada vardı.
Lise 2'ye giderken kanserden dedem vefat etti (annemin babası) bütün akrabalarım hüngür hüngür ağlarken bitik haldeyken, normal zamanda üzüntüsünü hiçbir şekilde belli etmeyen babamın bile en azından sela okunurken ağladığını görmüşken, dedemle herkesten çok vakit geçirdiğim halde kısacık bir an dışında ne üzgün hissedebildim ne ağlayabildim.
Aynı şekilde o zamanlarda düşünce olarak hep çıkmazdaydım ders çalışmam lazım çalışamıyorum, oyun oynamak en sevdiğim şey bilgisayarın başına zorla gidiyordum. Yani dehşet bir isteksizliğim vardı.
Yazdıklarına göre sende biraz benim gibisin insanları farkında olmadan biraz fazla inceleyen, hareketlerine takılan. Şu anda yapabileceğin en iyi şey akışına bırakman, isteksizmisin mümkün olduğunca bir şeyler yapmaya çalış ama isteksiz kal niye isteksizim diye fazla takılma. Mümkün olduğunca karşındakilerinin hareketlerine daha az takılmaya çalış, üzülemediğin şeye niye üzülemedim diye takılma (emin ol odun gibi değilsindir
).
Bence aşırı derece kötü hissetmediğin sürece o ilaçları kullanma farkında olmadan kendini yıpratabilirsin.
Rehber öğretmenine bir şey söyleme çünkü insanlar değişmiyor. Bir şey söylersin ister istemez bir ağız dalaşı olur yine sen üzülürsün. Mesela bende üniversite 2. sınıftayım okulda danışman hocamı bulamadığım için bazı bilmediğim şeyleri sormak için mail atıyorum adam bana yardımcı olmaktan çok niye resmi dil kullanmamışım diye satır satır; o kelime mailde kullanılmaz bu kullanılmaz diye yazı yazıyor, senin düşündüğün gibi bir şey söylemeye kalksam durduk yere benim canım sıkılacak karşımdaki kendini değiştirmeyecek. O yüzden boşver.
Ayrıca okul konusunda sakın üniversiteden vazgeçme, daha 11. sınıftasın temelin olmasa bile gayet rahat toparlayabilirsin derslerini. gerekirse 0 kitaplar al bu zamanda veya yazın kendini biraz daha zorla, erken kalk ve elinden geldiği kadar çalış zahmetsiz rahmet olmaz diye bir söz vardır o hesap. Emin ol bir fabrikaya işçi olarak girmediğin sürece yazılım gibi bir işten devam etmeye kalkarsan diplomasızlık diğerlerine göre seni çok geri atabilir iş başvurularında. Okurken kendini geliştirirsin. Üniversite de çok daha fazla zamanın olacak. Bu yüzden devam etmen senin yararına olur çünkü, hem diploman olur hem de mezun olduğun alanda gayet yeterli biri olursun. Belki kendi işini kurup zenginlik hedefine de bu şekilde ulaşabilirsin
.