Herkese iyi geceler diliyorum, konuya gireyim; buna aslında ne zaman başladığımı bile tam olarak kestiremiyorum. Kendime yalan söylüyorum bazen inanıyorum bazen ise kendimi inandırmaya çalışıyorum. (burayı tam olarak anlatamayacağım muhtemelen) mesela konuştuğum kız benimle iletişimini kesti ve konuşurken onu tamamen sevmedim ama kendimi ve herkesi onu sevdiğime inandırmaya çalışıyordum. İletişimi kestikten sonra unutmam kısa sürdü ama unutamamış gibi yapıyorum herkese ve kendime karşı. Başkalarına yaptıklarım ilgi, motivasyon almak için oluyor sanırım çünkü dostlarımın beni rahatlatması hoşuma gidiyor ancak kendime karşı söylediğim yalanı anlamlandıramıyorum. Sadece bu konuda da değil çoğu konuda var. İnsanlarla kolay samimi olurum ama daha kendimle samimi olamıyorum. Yakın arkadaşım da olsa insanlara karşı kendi kendime söylediğim şeyler de bana kendimden nefret ettiriyor. Bunu nasıl çözebilirim, psikolog desteği vs. mi almalıyım?
