Kimse beni sevmiyor

Bende utangacımdır aslında ama insanların beni sevmesini artık umursamıyorum bir insanın ailesi ve zaten bu hayatta bazı dostları olur mutluluk küçüçük bir çiçeğin kokusunda bazen bir kuşun havada süzülüşünde gizlidir mutluluk bu hayatta tek bir varlığa adanmamıştır mutluluğu doğan güneşte, esen rüzgarda aramalısın insan isterse onu küçücük mutluluklarda mutlu edebilir.

Kendini baskalarina begendirmeye calisma. Seni dislayanlarla zorla birlikte olmak icin cabalama. Seni oldugun gibi kabullenen, seviyeli ve saygili insanlarla birlikte ol.

Arina124 dedi:

Hayır, normal dursam bile dışlıyorlar.

Genişletmek için tıkla...

Bazen arkadaşın olmaması iyi bir şeydir aslında çünkü her arkadaş, arkadaş değildir aslında yani gerçek arkadaş bulman gerekiyor. Her önüne gelenle arkadaş olunmaz. Arkandan iş çevirir veya seni satar veya daha farklı şeyler yapar arkandan bıçaklar kendini sevmeyi deneyebilirsin spora gidip orada insanlarla tanışıp birlikte keyifli vakitler geçirebilirsin birçok alternatif bulunuyor ama her zaman arkadaşım yok diye kendini üzme psikolojin sarsılır.

Mutlaka anlaşacağın birileri vardır biraz gayret et. Utangaçlığını atmaya çalış. Bunu yaparsam ne derler böyle konuşursam ne düşünürler diye kendini kasma. İçinden geldiği gibi davranmaya bak. Kafana uyacak kişilerle iletişim kurmaya çalış. İlla ki onlarca arkadaşın olacak diye bir şey yok. Sağlam bir iki tane olsun o yeter.

Bu durum acayip bir durum, insanlara karşı iyi olsan da, kötü olsan da bazen bu tip durumlarla karşılaşılabiliyor, şahsen bu tip durumlarda kişisine göre hareket ederim, merhabama merhaba demeyene düşman olurum ve sonradan merhaba deseler de artık hayatta sevemem o tipleri.

Yanlış çevreye denk gelmişsin ya da düşük bi ihtimal bile olsa çevrene, sana uygun biri denk gelmemiş. Benim 3.4.5. Sınıfım öyle geçmişti. Okul değişince, çevre ve mahalle değişince her şey değişiyor merak etme. Yalnız kaldığın zamanlarda kendi yeteneklerini keşfetmeye çalış.

İnstayı da kafana takma 2k takipçili şişman kızlar bile kimseye dönmüyor.

Bende ortaokulda dışlandım. (6. - 8. sınıf) Başka bir şehirden geldiğimden hiçbir tanıdığım yoktu. Gittiğim okuldakiler ise birbirini yıllardır tanıyan kişilerdi. Anlayacağın bir türlü ne onlar beni aralarına aldı ne ben onların arasına girebildim. Futbol oynarken hep beni kaleye atarlardı. Ben onlarla kaynaşmaya çalıştıkça onlar beni kullanmaya başladı. Ben onlardan kendimi uzaklaştırdıkça benle dalga geçmeye başladılar. Bi bakmışım etrafımda kimse yok. Zor bir 3 yıl oldu kısacası. Sınıftaki kızlar genelde benim durumumu fark eden olurdu. Hatta biri ile baya yakınlaşmıştım ama neyse (8. sınıfa geçtiğimizde nakil aldı ve bir daha konuşamadık :') ) Zamanla sadece 1-2 erkek ile konuşarak, geçti gitti işte. Şu an lisedeyim. Yine böyle tam bir ortamım var diyemem ama ortaokuldaki gibi yalnız değilim artık. Eğer olmuyorsa zorlama zamana bırak. Elbet diğer sınıflardan olsun kendi sınıfından olsun sana destek olacak bir iki kişi çıkar. Onlarla konuşursun öyle çok fazla arkadaşa ihtiyacın yok inan. Seni kullanacak, kötü arkadaşların olacağına hiç olmasın. Zaman gelecek kendine iyi bir dost bulacaksın emin ol. Moralini düşürmeyip akışına bırak.

Dışlanmanın birkaç sebebi var ama en yaygın olanları onlardan bir konuda veya birkaç konuda daha yetenekli olman ya da onların düşünce yapılarıyla seninkiler birbirine zıttır sadece ön yargılı insanlardan oluşan cahiller de olabilirler.

Dostum boş zihinlerin iradesinde kendini zincire vuracağına kendi zihninde özgür ol istediğini yap. İnsanların seni sevmesine ihtiyacın yok, kural bir kendini seveceksin, öz güvenli olacaksın, insanların ne istediğini veya kime dönüşmeni istediklerini boş ver. Sen kim olmak istiyorsan o kişi olmalısın!

Bu dışlayanlar nedense hep kötü, kendini beğenmiş, sanki dünyada eşi benzerleri olmayan, hep çok konuşan, zayıf gördükleriyle dalga geçen, başkalarının dedikodusunu yapan, hocaya, patrona yalakalıkta bir numara tipler oluyor genelde, hiç sevmiyorum bu tipleri hiiiççç!