Bu bakış açısı, günümüz dünyasının ve insan gerçeğinin çok gerisinde kalıyor. Kimliği, değiştirilemez bir "kan" veya "soy" meselesi olarak görmek, bir insanın bizzat yaşadığı hayatın tamamını yok saymaktır.
Senin mantığına göre, Almanya'da doğmuş, anadili Almanca olan, bütün hayatını bir alman gibi yaşamış 3. nesil bir Türk gencine gidelim ve diyelim ki: "senin Almanca gördüğün rüyalar, Almanca kurduğun dostluklar, alman toplumu içinde yaşadığın onca yıl... Hepsi bir yanılsama. Senin gerçek kimliğin, hiç yaşamadığın bir coğrafyada, belki de hiç konuşmadığın bir dilde saklı."
Bu, o insanın yüzüne karşı "senin hayatın bir yalan" demekle aynı şey değil midir? Bu ne kadar insancıl ve mantıklı?
Benim kökenim zaza. Bu, benim ailemin hikayesi, benim mirasım. Bunu biliyor ve kabul ediyorum.
Ama benim kimliğim, yani beni ben yapan her şey, Antalya'da, Türkçe dili ve Türk kültürü içinde inşa edildi. Benim 21 yıllık hayatım, anadilim, anılarım, arkadaşlıklarım... Kısacası benim bütün gerçekliğim Türk.
Bir insanın kimliğini belirleyen şey, yüzlerce yıl önceki atalarından gelen bir soy bilgisi mi, yoksa o insanın bizzat yaşadığı, nefes aldığı, içinde güldüğü ve ağladığı hayatın ta kendisi mi?
Kimlik, atalarımızın hikayesi değildir; bizim kendi yazdığımız hikayedir. Ve benim hikayem Antalya'da, Türkçe yazıldı.
Yorumun için çok teşekkür ederim, konuyu o kadar güzel ve net bir şekilde özetlemişsin.
Kendi hayatından verdiğin "kökenim Kürt'lere dayanıyor ama kimliğim Türk oluyor" örneği, tam olarak benim de yaşadığım durumun bir yansıması. Bu, Türkiye'de ne kadar çok insanın benzer hikayelere sahip olduğunun en güzel kanıtı.
Amerikalı'lar ve Fransız'lar örneğini vermen de harika bir nokta. Bu ülkeler, farklı kökenlerden gelen milyonlarca insanın, aynı çatı altında ortak bir dil ve kültürle nasıl tek bir millet olabildiğinin yaşayan kanıtları. Bu da gösteriyor ki, modern dünyada kimliği belirleyen şey "kan" değil, "yaşanmışlık" ve "aidiyet"tir.
Değerli ve destekleyici yorumun için tekrar çok sağ ol.