Ahmet40218
Centipat
- Katılım
- 12 Temmuz 2022
- Mesajlar
- 157
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
16 yaşındayım derslerin bana bir sıkıntısı zorluğu olmuyor, ama saatlerce başında durup adamakıllı bir şey öğrenemediğim için sıkıntıya giriyorum.
10 saat okul ardından 5 6 saat durmadan çalışıyorum. Her gün her gün hafta sonları ailemde zorluyor biraz odamdan dışarı çıkamıyorum, bu zamana kadar ne sosyal hayatım oldu hiç kimse ile iletişimim yok. Psikolojik tedavi görüyordum şu an için bırakmak zorunda kaldım. Psikoterapi görüyorum, dikkat bozukluğum ve anksiyetem var uzunlamasına anlatamayacağım maalesef.
Ders içinde sinir üzüntüde kalemi kağıdı yırtıp atıp öyle ders çalışabiliyorum.
Sosyal ihtiyacımı uzun süredir kendi kendime konuşarak konuşmak istediğim insanlarla hayali bir şekilde konuşuyorum durum saçma gelebilir ancak kendimi ancak bu şekilde rahatlatabiliyorum. Yoksa düşünmekten çıldırıyorum.
Şimdi şu an işe girip çalışma gibi bir zamanım yok şimdi üniversite hayatında hem çalışıp hem okuyan insanlar geliyor kendi dert ettiğim şeyleri bir şekilde küçültüp normal olmaya çalışıyorum ama değişmiyor daha da içime vuruyor, şu an için bir daha ilaç tedavisine başlayabilirim yoksa ne okul ne hayatım olacak.
Daha kendi sorumluluklarımı alamıyorum, gitmek istediğim bölüme ailem karar veriyor yaşım çok küçük olduğu için onlara da bir şey diyemiyorum. Gelişim çağında olduğum için ihtiyaç isteklerimi çok önemsenmiyor. Ben katılıyorum ama iş hayatından nasıl yapacağım bilmiyorum.
Diplomamı aldığım gibi ailemin bana desteklediği para ihtiyacı geri ödeyeceğim. Yoksa her gün onlardan para almam beni çok sıkıntıya sokuyor ne yapacağım bilmiyorum.
10 saat okul ardından 5 6 saat durmadan çalışıyorum. Her gün her gün hafta sonları ailemde zorluyor biraz odamdan dışarı çıkamıyorum, bu zamana kadar ne sosyal hayatım oldu hiç kimse ile iletişimim yok. Psikolojik tedavi görüyordum şu an için bırakmak zorunda kaldım. Psikoterapi görüyorum, dikkat bozukluğum ve anksiyetem var uzunlamasına anlatamayacağım maalesef.
Ders içinde sinir üzüntüde kalemi kağıdı yırtıp atıp öyle ders çalışabiliyorum.
Sosyal ihtiyacımı uzun süredir kendi kendime konuşarak konuşmak istediğim insanlarla hayali bir şekilde konuşuyorum durum saçma gelebilir ancak kendimi ancak bu şekilde rahatlatabiliyorum. Yoksa düşünmekten çıldırıyorum.
Şimdi şu an işe girip çalışma gibi bir zamanım yok şimdi üniversite hayatında hem çalışıp hem okuyan insanlar geliyor kendi dert ettiğim şeyleri bir şekilde küçültüp normal olmaya çalışıyorum ama değişmiyor daha da içime vuruyor, şu an için bir daha ilaç tedavisine başlayabilirim yoksa ne okul ne hayatım olacak.
Daha kendi sorumluluklarımı alamıyorum, gitmek istediğim bölüme ailem karar veriyor yaşım çok küçük olduğu için onlara da bir şey diyemiyorum. Gelişim çağında olduğum için ihtiyaç isteklerimi çok önemsenmiyor. Ben katılıyorum ama iş hayatından nasıl yapacağım bilmiyorum.
Diplomamı aldığım gibi ailemin bana desteklediği para ihtiyacı geri ödeyeceğim. Yoksa her gün onlardan para almam beni çok sıkıntıya sokuyor ne yapacağım bilmiyorum.