Esmyt
Hectopat
- Katılım
- 13 Ocak 2022
- Mesajlar
- 50
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Merhaba arkadaşlar. 9.sınıfa daha yeni geçtim. Lisem ortalama ile alınıyor, öğrencilerin neredeyse hepsi 90 üstü. Daha önce anlattım zaten ne olduğunu. LGS'nin 2 gün öncesinde 470 yapan, öğretmenlerin gözünde olan çocuk, şimdi bilmediği bir liseye mahkum. Nakil falan da hikaye, artık burada 4 yıl geçirmem lazım. Şimdi benim sorunum şu; daha önce ortaokulda iken 30 kişi ile güzel arkadaşlıklar edinip mükemmel yıllar geçirdim. Ortaokulum gerçekten İstanbul'un en iyi okullarından biriydi.
Öğretmenleri de öyle. Benim duygusal kişiliğim vardır. O arkadaşlığı bir daha bulamayacağımı düşünür dururum. Kimse yanıma gelmez. Yalnız dururum her yerde. Çünkü herkes çok serseri. Kızı olur erkeği olur fark etmez. Merdiven arasında gördüğüm 15-20 tane sigara paketleri, 12.sınıfların zorbalıkları, okul çıkışında biriken serseri toplulukları cidden bana kaygı eden şeyler. Bir gün onlar gibi olacağımdan ve 4 yıl boyunca yalnız kalacağımdan korkuyorum. Daha önce bunları yaşayanlar veya daha beteri yaşayanlar olmuştur elbet ama bu olay zirvelerde olan çocuğun batışı oluyor. Öğretmenlerim çok iyi, sakin ve sempatikler. Okul fiziki olarak çok kötü. Burayı geçtim duygusallığımdan dolayı ailem ile konuşamıyorum bu konuları çünkü eski günler geliyor aklıma. Kendime diyorum ki keşke kötü günler geçirseydim de o günlere yeniden dönmek istemeseydim. Şimdi ise tek tesellim okul birincisi olmak, başka çarem kalmadı. Benden daha iyi bilen sizlersiniz. Peki siz nasıl alıştınız veya daha kötü şeyler geldi mi başınıza? Ben bütün duygularımı yenmek istiyorum. Çocukça ağlama duygusunu bırakıp yalnızlık içinde sürmeyi. Zaten işe yaramış gibi oluyor kafamda beat oluşturabildim ve yaptım
. Ama nereye kadar? Sizin hikayeniz nedir veya önerileriniz nedir?
Öğretmenleri de öyle. Benim duygusal kişiliğim vardır. O arkadaşlığı bir daha bulamayacağımı düşünür dururum. Kimse yanıma gelmez. Yalnız dururum her yerde. Çünkü herkes çok serseri. Kızı olur erkeği olur fark etmez. Merdiven arasında gördüğüm 15-20 tane sigara paketleri, 12.sınıfların zorbalıkları, okul çıkışında biriken serseri toplulukları cidden bana kaygı eden şeyler. Bir gün onlar gibi olacağımdan ve 4 yıl boyunca yalnız kalacağımdan korkuyorum. Daha önce bunları yaşayanlar veya daha beteri yaşayanlar olmuştur elbet ama bu olay zirvelerde olan çocuğun batışı oluyor. Öğretmenlerim çok iyi, sakin ve sempatikler. Okul fiziki olarak çok kötü. Burayı geçtim duygusallığımdan dolayı ailem ile konuşamıyorum bu konuları çünkü eski günler geliyor aklıma. Kendime diyorum ki keşke kötü günler geçirseydim de o günlere yeniden dönmek istemeseydim. Şimdi ise tek tesellim okul birincisi olmak, başka çarem kalmadı. Benden daha iyi bilen sizlersiniz. Peki siz nasıl alıştınız veya daha kötü şeyler geldi mi başınıza? Ben bütün duygularımı yenmek istiyorum. Çocukça ağlama duygusunu bırakıp yalnızlık içinde sürmeyi. Zaten işe yaramış gibi oluyor kafamda beat oluşturabildim ve yaptım
. Ama nereye kadar? Sizin hikayeniz nedir veya önerileriniz nedir?
