Ne yapacağımı bilmiyorum

prof_efe dedi:

Merhaba, ben Efe. 13 yaşımdayım. Öncelikle bu konuda ailem anlaşamıyorla beraber birkaç şey daha söylemek istiyorum. İçimi dökmek istiyorum. İlk olarak kendimle başlayayım. 3-4 ay öncesinde erkek arkadaşlarımla çok iyi anlaşırdım. Her hafta sonu dışarı çıkardık, gezerdik. Sonra bu arkadaşlarımın ve yaşıtlarımın her hareketi bana batmaya başladı. Hareketleri cringe geliyordu bana. Sonra yavaş yavaş hepsinden uzaklaştım. Çok toxic, tek yaptıkları şey oyun oynamak olan, kendini geliştirmeyen çocuklarla günlerimi geçirdiğimi fark ettim. Kızlar bana duygusuz, odun diyorlar. Neden? Bence değilim dediğimde ise öylesin ama bilmiyorsun derler. Kişilik olarak eğlenemeyen, ciddi bir çocuğum. Sınıfta herkesin güldüğü espriye gülmem. Hoşlandığım bir kız vardı. Geçen sene Ekim'den beri hoşlanıyorum. Herkesle konuşurum, erkek-kız fark etmeksizin. Ancak hoşlandığım kızla konuşamıyorum, beynim uyuşuyor adeta. Ancak artık çok geç, şu an istesem de konuşamam. Kız devamlı denemelerde okul 1.si oluyordu. Burs ile özel okula gitti. Şu an özlüyorum ama yapacak bir şey yok, yoluma bakmam gerekiyor. Kendimi hep geliştirmek istiyorum, ama başlayamıyorum. Bununda çevre faktörünün etkili olduğunu biliyorum. Toxic arkadaşlarımla ilişkimi kestim, tamam eyvallah. Ama ailem? Annem çok fazla sigara içiyor. Sabah aç karna arka arkaya 2 tane bile yakıyor. Annem bir işte çalışıyor. Çok fazla oyun oynuyor ve film-dizi izliyor. Tüm vaktini buralarda öldürüyor. Beni hiçbir zaman ciddiye almıyor. Fikirlerimi önemsemiyor. O oyun oynarken okulda olan bir olayı anlatmak istiyorum, hep hı hı diyor, gözünü bilgisayardan ayırmadan klavyeden yazi yazmaya devam ediyor. Bende yavaş yavaş odama dönüyorum. Yeterli ilgi ve sevgiyi hiçbir zaman alamadım. Teyzem köyde bazen seviyor, başımı falan okşuyor ama ben rahatsız oluyorum. Çünkü alışmadım ki. Annemle babam çalıştığı için 3 yaşlarımda evde yalnız bırakıldım. O zamanlar ntv spor izler otururdum. Evde çok fazla yalnız kalmışlığım var. Babaanneme gittim, o zamanda yalnız kaldım. Babaannem çalışmaya gitti ve ben yine yalnızım. Ancak yalnız kalmayı severim, yalnız kalmaktan korkmam. Hep problemlerimi kendi içimde çözmeye çalışırım. Babama gelirsek babamda sigara içer, ancak annem kadar değil. Babam eli marifetli bir adam. İş yerinde sevilir. Bir sürü hediye çeki, plaket, belge aldı. Annemle hep bir tartışma içindeler. Babamın haklı olduğunu düşünüyorum çünkü annem zaman öldürmekten başka hiçbir şey yapmıyor. Ev hep dağınık, ama benim odam toplu. Çamaşırların hiçbiri katlı değil, hepsi bir koltuğun üzerinde duruyor. Babam katla diyor, annem tüm gün oyun oynuyor sonra babamın eve gelmesine 1 saat kala saat gece 12'de çamaşır katlamaya çalışıyor. Ben anneme anlatamıyorum. Bir de sonra trip atıyor. Notlarım her zaman şu ana kadar hep iyi olmuştur. 94 ortalama aşağısı yok. Ama annem neden 98 değil diye üzerimde baskı yapıyor. Babam anneme seni boşayacağım dedi. Bende bıktım artık bu evdeki seslerden. Boşanmaları benim için daha iyi olur. Ama ben iki taraftada kalmak istemiyorum. Annemle asla kalmam. Teyzem kabul ederse kalmayı çok isterim. Tam da bu sene LGS senem ve zor bir dönem. Yazdıklarımda anlatım bozuklukları elbette olacaktır affola. Konuyu neden açtım bir fikrim yok görüşlerinizi belirtebilirsiniz. Sorunuz varsa sorun. Her şeyi anlık bir sinirle yazdım, ne yazdım hiç hatırlamıyorum. İleride bunları okuyup, ne ergenlik geçirmişim vay be! Demeyi umuyorum.

Genişletmek için tıkla...