Neyin iyi neyin kötü olduğunu bilememek

Merhaba, konu başlığında bile sorunumun ne olduğunu tam belirtemedim. Son zamanlarda neyin iyi neyin kötü olduğunu, neyin doğru neyin yanlış olduğunu unuttum. Kısaca kötü bir olay olsa da normalleştirdim galiba ve nasıl tepki vereceğimi artık bilmiyorum. Bunun sonucunda da davranış bozukluğu, stres, yorgunluk gibi şeyler yaşıyorum. Kötü olaylar yaşadığım dönemlerde gözlerimi kırpıştırmaya başlıyorum, tahminimce stresten dolayı ancak bu halimle gülebiliyorum ya da bir şey hissetmiyorum. Arkadaşım yok değil, 2 arkadaşım 1'de abim var.

Sorun şu ki hiçbirine dertlerimi anlatamıyorum. Ortam eğlenceli oluyor genelde, hatta dertlerimi anlatamıyorum demişken neyin derdim olduğunu da bilmiyorum. Bu sayede kısır döngünün içerisinde kalıyorum. Anlatsam da anlayacaklar mı ki. Anlatabileceğim tek kişi abim ve arada konuya girsem de vakti olmadığı için fazla umurunda olmuyorum, zaten o haklı. O da haliyle uzaktan konuştuğumuz için ve fazla görüşmediğimiz için anlattıklarımın ne derece ciddi olup olmadığını bilemiyor, kısaca asla onu suçlamıyorum ve suçlayamam da. Hayalim olan hayatı yaşamıyorum. Mutlu olduğum hayatta parayı önemsemem gerekiyor ama bu mümkün değil, parayı önemsediğim senaryo da mutlu olduğum hayat mümkün değil. Mutlu olduğum hayatta uzun süreli bir ilişki var ancak boy ve diğer fiziksel özelliklerim olarak ciddi anlamda yaşıtlarıma göre gerideyim.

Ergenlik falan değil konu, fazla düşünmediğim bir konulardı bunlar. Oyun oynar dururdum, derslerim de iyiydi. Lisedeyim, çevremdeki herkes aynı ve bir farklılığım yok. Kim benimle konuşsun ilişki kursun değil mi yani. Bu konularda düşünmeye başladım çünkü hiç düşünmemiştim daha önce.

Bir süre sonra fark ettim ki ben neyin iyi neyin kötü olduğunu bilemiyorum. Keyifli değilim, okuldakiler tarafından gülünerek bakılıyorum. Çok mutlu bir hayatım varmış gibi, *lmek mi istiyorum sanmıyorum. Yaşamaya bir şansım daha olmayacak ne de olsa değil mi? Aynı zamanda yine okuldakiler boyum ile falan dalga geçiyor, kendimi ne diye açıklayayım ki hem. Başkalarının derdi fazla da ben mi aza katlanamıyorum, yoksa benim derdim fazla da içime saklıyorum.

Vücudum ile bedenim bu konuda ayrılıyor, birçok sıkıntımda ikiye ayrılıyorum. Vücudum kaldıramıyor muhtemelen ama ruhum önemsememeye başladı. Bu kadar şeyi düşününce ağlamaya başlıyorum ve sonrasında duygularımı yutuyorum. Aileme karşı mutluymuş gibi davranıyorum üzülmesinler diye ve duygularım dibe çakılıyor, daha da beter oluyorum. Nerede hata yapıyorum bilmiyorum. Kimsenin umurunda bile olmayan dertlerimi sosyal forum da paylaşıyorum, belki bir çözüm bulunur diye. Çok bir beklentim yok, burada bitirmek istiyorum. Teşekkür ederim.

art34 dedi:

Merhaba, konu başlığında bile sorunumun ne olduğunu tam belirtemedim. Son zamanlarda neyin iyi neyin kötü olduğunu, neyin doğru neyin yanlış olduğunu unuttum. Kısaca kötü bir olay olsa da normalleştirdim galiba ve nasıl tepki vereceğimi artık bilmiyorum. Bunun sonucunda da davranış bozukluğu, stres, yorgunluk gibi şeyler yaşıyorum. Kötü olaylar yaşadığım dönemlerde gözlerimi kırpıştırmaya başlıyorum, tahminimce stresten dolayı ancak bu halimle gülebiliyorum ya da bir şey hissetmiyorum. Arkadaşım yok değil, 2 arkadaşım 1'de abim var.

Sorun şu ki hiçbirine dertlerimi anlatamıyorum. Ortam eğlenceli oluyor genelde, hatta dertlerimi anlatamıyorum demişken neyin derdim olduğunu da bilmiyorum. Bu sayede kısır döngünün içerisinde kalıyorum. Anlatsam da anlayacaklar mı ki. Anlatabileceğim tek kişi abim ve arada konuya girsem de vakti olmadığı için fazla umurunda olmuyorum, zaten o haklı. O da haliyle uzaktan konuştuğumuz için ve fazla görüşmediğimiz için anlattıklarımın ne derece ciddi olup olmadığını bilemiyor, kısaca asla onu suçlamıyorum ve suçlayamam da. Hayalim olan hayatı yaşamıyorum. Mutlu olduğum hayatta parayı önemsemem gerekiyor ama bu mümkün değil, parayı önemsediğim senaryo da mutlu olduğum hayat mümkün değil. Mutlu olduğum hayatta uzun süreli bir ilişki var ancak boy ve diğer fiziksel özelliklerim olarak ciddi anlamda yaşıtlarıma göre gerideyim.

Ergenlik falan değil konu, fazla düşünmediğim bir konulardı bunlar. Oyun oynar dururdum, derslerim de iyiydi. Lisedeyim, çevremdeki herkes aynı ve bir farklılığım yok. Kim benimle konuşsun ilişki kursun değil mi yani. Bu konularda düşünmeye başladım çünkü hiç düşünmemiştim daha önce.

Bir süre sonra fark ettim ki ben neyin iyi neyin kötü olduğunu bilemiyorum. Keyifli değilim, okuldakiler tarafından gülünerek bakılıyorum. Çok mutlu bir hayatım varmış gibi, *lmek mi istiyorum sanmıyorum. Yaşamaya bir şansım daha olmayacak ne de olsa değil mi? Aynı zamanda yine okuldakiler boyum ile falan dalga geçiyor, kendimi ne diye açıklayayım ki hem. Başkalarının derdi fazla da ben mi aza katlanamıyorum, yoksa benim derdim fazla da içime saklıyorum.

Vücudum ile bedenim bu konuda ayrılıyor, birçok sıkıntımda ikiye ayrılıyorum. Vücudum kaldıramıyor muhtemelen ama ruhum önemsememeye başladı. Bu kadar şeyi düşününce ağlamaya başlıyorum ve sonrasında duygularımı yutuyorum. Aileme karşı mutluymuş gibi davranıyorum üzülmesinler diye ve duygularım dibe çakılıyor, daha da beter oluyorum. Nerede hata yapıyorum bilmiyorum. Kimsenin umurunda bile olmayan dertlerimi sosyal forum da paylaşıyorum, belki bir çözüm bulunur diye. Çok bir beklentim yok, burada bitirmek istiyorum. Teşekkür ederim.

Genişletmek için tıkla...

Size bir kitap önerisiyle geleceğim.

Nietzsche - İyinin ve Kötünün Ötesinde

Bu kitabı okursanız hem bilgilenmiş hem de dediğiniz sorunlarla alakalı bir fikir edinmiş olursunuz.

kurtcobain1 dedi:

Size bir kitap önerisiyle geleceğim.

Nietzsche - İyinin ve Kötünün Ötesinde

Bu kitabı okursanız hem bilgilenmiş hem de dediğiniz sorunlarla alakalı bir fikir edinmiş olursunuz.

Genişletmek için tıkla...

Öneriniz için teşekkür ederim, vakit bulduğum bir zamanda okuyacağım.