14 yaşındayım…
Okul stresi, evdeki gerginlik, okulda yaşadığım zorbalık derken ne zaman gerçekten mutlu olduğumu hatırlayamıyorum.
Sanki içimde hep bir ağırlık var.
Eskiden tek huzur bulduğum şey, büyüklerimle vakit geçirmekti.
Ama o da yavaş yavaş elimden kayıyor gibi…
3-4 ay önce anne tarafı dedemi kaybettim. 66 yaşındaydı, onu çok seviyordum.
Babaannem ve baba tarafı dedem de benim için çok değerli ama artık onlar da yaşlandı, 70’i geçtiler.
Ve işler daha da karışık…
Annem babaannemlerle konuşmuyor. Babam amcamla uzak.
Bu yüzden onları görmek zaten çok zor.
Geçen gün babam, “Hadi babaannene gidelim” dedi ama annem izin vermedi.
Sonra babamın söylediği bir cümle içime taş gibi oturdu:
“Zaten en fazla 2-3 yıl ömürleri kaldı…”
O an içimden bir şey koptu sanki.
Ben onları çok seviyorum ama zaman akıp gidiyor ve elim kolum bağlı.
Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum.
Okul stresi, evdeki gerginlik, okulda yaşadığım zorbalık derken ne zaman gerçekten mutlu olduğumu hatırlayamıyorum.
Sanki içimde hep bir ağırlık var.
Eskiden tek huzur bulduğum şey, büyüklerimle vakit geçirmekti.
Ama o da yavaş yavaş elimden kayıyor gibi…
3-4 ay önce anne tarafı dedemi kaybettim. 66 yaşındaydı, onu çok seviyordum.
Babaannem ve baba tarafı dedem de benim için çok değerli ama artık onlar da yaşlandı, 70’i geçtiler.
Ve işler daha da karışık…
Annem babaannemlerle konuşmuyor. Babam amcamla uzak.
Bu yüzden onları görmek zaten çok zor.
Geçen gün babam, “Hadi babaannene gidelim” dedi ama annem izin vermedi.
Sonra babamın söylediği bir cümle içime taş gibi oturdu:
“Zaten en fazla 2-3 yıl ömürleri kaldı…”
O an içimden bir şey koptu sanki.
Ben onları çok seviyorum ama zaman akıp gidiyor ve elim kolum bağlı.
Ne yapacağımı gerçekten bilmiyorum.
