Nereden başlasam. Uzun vadeli olsa da ilk eğitimden başlamalı. Motive sistemi çok yanlış. Sınavlar kalkmalı bence fakat bu da bu kadar büyük bir kitleyi birbirinden basıl ayırt edeceğimize geliyor. Bence yurtdışında uygulanan sistemlere benzer sistemler uygulanabilir. Ayrıca sözel sayısal ayrımı çok büyük bela, genel olarak zeki-becerikli olarak görülen aslında hiçbir şeyi ölçmeyen sınavlar tarafından böyle olduğu kabul edilen tüm çocuklar sayısala yönlendiriliyor. Çocukların ne istediği umursamıyor. Ayrıca çoğu ülke bu dağıtımı iyi paylaştırıyor. Çünkü bu dengesizlik başa bela. Aileler çocukları için kararlar veriyor. Çocuk bu aile sisteminin içinde fikir sahibi olamıyor. Bu durumda da kendi kararlarını hep başkasının vermesini bekliyorlar.
Zamanında ülke kendi kendini geliştirmek veya kendi malını üretmek yerine ithal etmeye başladığında bu hastalık başlamış. Zamanla kendi kendine yeten bir ülkeden dışa bağımlı bir ülkeye dönüşmüş.
Refah seviyesine gelince. İnsanımız o kadar bu kelimenin anlamından uzak ki, refah sözcüğünü hayatta kalabilmek anlamına geldiğini sanıyorlar. Her şey çok pahalı, eğitiminden tut giyimine gıdaya kadar. Bazı zam artışlarının haber yapılması yasaklandı ama düzenli takip edenler neyi kastettiğimi biliyor.
Mültecilere gelirsek, bu konuda saldırgan bir tutumum yok rahatsız olduğum 3 şey var. Bizim ülkemizde nasıl bizden daha rahat yaşayabiliyorlar. İnsanımıza neden saygısızlık yapıyorlar. Ayrıca neden kültürümüze saygı duymak ve uymak yerine kendi kültürlerini yaymaya çalışarak bizimkini asimile etmeye çalışıyorlar.
Daha yazılacak neler var neler, ama bu kadarı bile yeter.
Lazım olan şeyler ise:
Yeni ve sürdürülebilir eğitim sistemi, kültürümüzü korumak adına yapılacak anlamlı çalışmalar, ülkede özgürlüğün sağlanması, ekonomik kalkınma, haber özgürlüğü.
Dediğim gibi daha neler neler var ama en önemlisi eğitim...