Halo: Reach oyunundaki Spartan-B312 (Noble Six) karakteriyle son bölümde çaresizce savaşıp ölmemize üzülmüştüm en son. Tüm oyun boyunca bir sürü şey yaşayıp son bölümde kazanma şansının hiç olmadığını bilerek savaşmak bana tuhaf hissettirmişti. Ne yaparsan yap (hile bile yapsan) kazanamayacağını bilerek savaşmak demek böyle bir duyguymuş dedim.
Neden bilmiyorum bu evrene ve karakterlere karşı ayrı bir ilgim var.
Metro Exodus' kötü son ile bitirdiğimde ve ek paketi vardı bir albayı oynuyoruz. O beni çok etkilemişti, hatta doğruyu söylemek gerekirse gözlerim dolmuştu.