Sürekli o olmadan hayatta her zaman mutsuz olacağımı düşünüyorum. Sanki 40-50 yaşlarıma gelince bile onu düşünüp hiç göremediğim için üzüleceğim diye düşünüyorum. Unuttuğum gün yok. Gidip konuşabilirim ama bende o öz güven maalesef yok. Gidip heyecan yapıp her şeyi batırırım diye çok korkuyorum. Ya bu düşünceden kurtulacağım ya da tanışmaya çalışacağım. Siz olsanız ne yaparsınız? Veya böyle bir şey yaşadınız mı? Yaklaşık 6-7 aydır aralıksız her gün düşünüyorum. Bir ara hayal kurmalar falan azalmıştı şimdi tekrar başladı.