Babamdan hiç dayak yemedim. Ama dayaktan daha ağır sözlerini çok yedim. Dayak atsa daha az acıtırdı, o derecede psikolojik şiddet uygulardı bana.
Annemden ufak tefek dayaklar yedim küçükken. Çoğunu hak etmişimdir, anneme kızamam.
Gerçek anlamda ilk dayağımı yaklaşık 11-12 yaşındayken yedim. Mahallede bir zihinsel engelli kız çocuğuna zarar vermek isteyen yaklaşık 15 yaşındaki bir şerefsizin elinden kızı aldım diye arkamdan gelip kafamda sırma soda şişesi kırdılar ve arabaya yatırıp vurdular. Nevrim döndüğü için karşılık veremedim ama kıza bir şey yapamadılar. Benim için bu önemliydi.
Birkaç hafta sonra çocuğu abim ve yakın arkadaşlarımla yakalayıp aynı arabaya yatırıp dövdük. Elimizden f*** annesi kurtardı. Birkaç hafta sonra da taşınıp gittiler.
Kavga benim için hala son çaredir ama o günden sonra biri üstüme yürüyorsa ve kavgadan kaçma yolum yoksa hiç acımam. Aile dostu çok iyi avukatlarımız var, mahkemede görüşürüz dayağımı attıktan sonra...