Kendine yeni hobiler edinmeye çalışman lazım. Reeldeki arkadaşlarınla buluşup onlara da dertlerinden bahsedebilirsin. Rahatlatır. Anne babanla bile paylaşabilirsin. Bu günler geçecek emin ol ve dönüp arkana baktığında "keşke" diyeceğin şeyler hep olacak. Elinden gelenin en iyisini yapmaya çalış. Benim en büyük motivasyonum paramızın olmaması ve ona rağmen babamın asgari ücret ile beni özel okula göndermesi idi son sene. Paranın hakkını vermem lazım diye hırs yapmıştım. O dönemlerden ben de geçtim ama üniversite sınavından sonra olmuştu bana üniversitede iken. Psikolojim bozulmuştu dediğin gibi hiçbir aktivite zevk vermemeye başlamıştı. İlaç bile kullanmıştım bir süre. Ama ilaç sayesinde değil, kendi çabalarımla tekrara ayağa kalktım. Bir hocama içimi döktüğümde bana "Sen mutsuzsan, etrafın da mutsuz olur. Hiç kimse mutsuz olmak istemeyeceği için senden de uzaklaşır. Acı ama gerçek budur." demişti. Gerçekten de böyle dönemlerimde daha da yalnız kalıyordum. Kendimi eğlendirecek işlere yönelmeye başladım. Kim ne der umursamadan neden zevk alıyorsam onu yaptım. Pişmanlık duymadım. Anneme de bu süreçte biraz çektirdim. 1 sene arkasından annem kansere yakalandı. Belki etkilemiştir belki etkilememiştir ama çok büyük pişmanlık olarak kaldı bu bende... Kendini üzme, etrafını da üzme... Hele ki anne babanı. Sağlıklısın ve gençsin, inanıp azim ettiğin zaman yapamayacağın şey yok buna inan.Selamlar. 17 yaşındayım, küçük bir şehirde sıralaması ortalama üstü bir fen lisesinde okuyorum, ailevi problemim yok, hayatımda olağandışı bir şey yok, hayatımı ciddi şekilde etkileyen bir derdim yok (kanser, hastalık vs.). Şu an okul arkadaşlarımın en büyük odağı YKS. Benim de öyle, daha doğrusu odağı demeyeyim de dertlerimin ana kaynağı bu sınav. Bundan kaynaklı olarak fazla stresliyim. Klasik bir sınav stresi gibi duruyor olabilir ama hayatımın her anına etki ediyor. Sadece sınavla ben başbaşa olsam belki bu kadar stres olmazdım ama çevre müthiş etkiliyor. Durumumu anlamanız için söylüyorum, ders durumum da şu an gayet kötü 11. sınıf denemelerim berbat. Stresliyim ancak bu stresin kaynağı için kendimi hiç yormuyorum, yoramıyorum. Hiç ders çalışmıyorum, çevremdekiler günde 4-5 saatten söz ediyor. Çözümün eşek gibi oturup çalışmak olduğunun farkındayım ancak hiçbir şey yapmıyorum, ha onun yerine işte dil öğrenip yazılım öğrenip kendimi mi geliştiriyorum derseniz, hayır. Oyun oynayayım diyorum, yok, oyunun içine girecek kadar kendimi hayattan koparamıyorum.
Müzik dinliyorum çünkü dinlemek için hiçbir şey yapmama gerek yok, müzik kendi kendine çalıyor. Futbol dışında iyi yapabildiğim hiçbir şey yok bu hayatta. Ne bir resim çizerim, ne bir enstrüman çalarım, ne bir yabancı dili tam anlamıyla biliyorum, sosyal olarak da zayıf olduğumu düşünüyorum pek sosyal aktivitem yoktur. 14 yaşımdayken beni tutup bak 17 yaşında bu durumda olacaksın desem 14 yaşımdaki halim hayatta inanmazdı. Sadece kendimi anlık şeylerle uyuşturuyorum ve bundan çok rahatsızım ama harekete geçemiyorum. Böyle bir hayat mı geçireceğim ben? Belki kimse yazmayacak, kime okumayacak ama bir de başka insanlara içimi dökmek istedim sadece, bölük pörçük yazmış olabilirim, umarım kendimi anlatabilmişimdir.
YKS konusunda denemelerdeki başarınızı ve genel durumunuzu bilmiyorum fakat eğer derslerinizi önemsiyorsanız sınav öncesi stresle baş etmenin tek yolu denemelerle durumunuzu görüp belirsizlik durumunu ortadan kaldırarak duruma bir netlik kazandırmaktır.Selamlar. 17 yaşındayım, küçük bir şehirde sıralaması ortalama üstü bir fen lisesinde okuyorum, ailevi problemim yok, hayatımda olağandışı bir şey yok, hayatımı ciddi şekilde etkileyen bir derdim yok (kanser, hastalık vs.). Şu an okul arkadaşlarımın en büyük odağı YKS. Benim de öyle, daha doğrusu odağı demeyeyim de dertlerimin ana kaynağı bu sınav. Bundan kaynaklı olarak fazla stresliyim. Klasik bir sınav stresi gibi duruyor olabilir ama hayatımın her anına etki ediyor. Sadece sınavla ben başbaşa olsam belki bu kadar stres olmazdım ama çevre müthiş etkiliyor. Durumumu anlamanız için söylüyorum, ders durumum da şu an gayet kötü 11. sınıf denemelerim berbat. Stresliyim ancak bu stresin kaynağı için kendimi hiç yormuyorum, yoramıyorum. Hiç ders çalışmıyorum, çevremdekiler günde 4-5 saatten söz ediyor. Çözümün eşek gibi oturup çalışmak olduğunun farkındayım ancak hiçbir şey yapmıyorum, ha onun yerine işte dil öğrenip yazılım öğrenip kendimi mi geliştiriyorum derseniz, hayır. Oyun oynayayım diyorum, yok, oyunun içine girecek kadar kendimi hayattan koparamıyorum.
Müzik dinliyorum çünkü dinlemek için hiçbir şey yapmama gerek yok, müzik kendi kendine çalıyor. Futbol dışında iyi yapabildiğim hiçbir şey yok bu hayatta. Ne bir resim çizerim, ne bir enstrüman çalarım, ne bir yabancı dili tam anlamıyla biliyorum, sosyal olarak da zayıf olduğumu düşünüyorum pek sosyal aktivitem yoktur. 14 yaşımdayken beni tutup bak 17 yaşında bu durumda olacaksın desem 14 yaşımdaki halim hayatta inanmazdı. Sadece kendimi anlık şeylerle uyuşturuyorum ve bundan çok rahatsızım ama harekete geçemiyorum. Böyle bir hayat mı geçireceğim ben? Belki kimse yazmayacak, kime okumayacak ama bir de başka insanlara içimi dökmek istedim sadece, bölük pörçük yazmış olabilirim, umarım kendimi anlatabilmişimdir.
Bu aralar kıpırdanmaya başladım zaten ama hala istediğim seviye değil, teşekkür ederim tavsiye için.Stres insanı zinde tutar. Amaç şaşırtmaz. Aslında sevinmelisiniz. Bir amacınız olduktan sonra bu stresi sadece çalışarak atabilirsiniz. Ayrıca hayatınız böyle geçmeyecek çünkü her sene YKS sınavına girmeyeceksiniz. Bir videoda "Önce hayatını kazan, sonr aşk düşünürsün" yazıyordu. Benim de bilardo hariç belli bir sosyal aktivitem yok. Oturur ders çalışırım. Korkuyu yenmenin tek yolu korkuya yürümektir. YKS'den korkuyorum ancak tek çözümü YKS'ye çalışmak bunu biliyorum.
Teşekkür ederim öncelikle. Hobi için fazla zamanımı almadan bir şeyler denemeye başlayacağım yakın zamanda. Evet, pişman olacağımın farkındayım çünkü her günümden pişman oluyorum, en basitinden boş geçiyor her gün bugünden bile pişmanım ama artık böyle geçirmek istemiyorum. Motivasyonla ilgili, hayattan benim aklımı başıma getirecek bir darbe yemedim şuana kadar. Motivasyonumu yaşayacağım şeylerle yani geleceğimle ilişkilendirmem lazım.Kendine yeni hobiler edinmeye çalışman lazım. Reeldeki arkadaşlarınla buluşup onlara da dertlerinden bahsedebilirsin. Rahatlatır. Anne babanla bile paylaşabilirsin. Bu günler geçecek emin ol ve dönüp arkana baktığında "keşke" diyeceğin şeyler hep olacak. Elinden gelenin en iyisini yapmaya çalış. Benim en büyük motivasyonum paramızın olmaması ve ona rağmen babamın asgari ücret ile beni özel okula göndermesi idi son sene. Paranın hakkını vermem lazım diye hırs yapmıştım.
Evet, normalde ben fazla olmasa da enerjiğimdir ama bazı günler kötü oluyorum mod olarak, o günler etrafımda pek az kişi oluyor. Enerjik olduğumda ise gayet mutlu geçiriyorum günü ve etrafımdakilerin mutluluğunu da hissediyorum.Bir hocama içimi döktüğümde bana "Sen mutsuzsan, etrafın da mutsuz olur. Hiç kimse mutsuz olmak istemeyeceği için senden de uzaklaşır. Acı ama gerçek budur." demişti. Gerçekten de böyle dönemlerimde daha da yalnız kalıyordum. Kendimi eğlendirecek işlere yönelmeye başladım. Kim ne der umursamadan neden zevk alıyorsam onu yaptım.
Geçmiş olsun, ben de annemin babamın yaşlandığını görüyorum ve acaba yaşlanmalarını ben mi hızlandırıyorum diye düşünüyorum. Babam özellikle benim mevcut ders durumuma çok kızıyor ama işte... Teşekkür ederim cevap için.Anneme de bu süreçte biraz çektirdim. 1 sene arkasından annem kansere yakalandı. Belki etkilemiştir belki etkilememiştir ama çok büyük pişmanlık olarak kaldı bu bende... Kendini üzme, etrafını da üzme... Hele ki anne babanı. Sağlıklısın ve gençsin, inanıp azim ettiğin zaman yapamayacağın şey yok buna inan.
Haftada 1 bazen 2 denemeye giriyorum. Durumum net şekilde kötü ama işte hedefe ilerleme işi zor geliyor, tembellik basit geliyor. Çözmeye çalışacağım, teşekkür ederim tavsiye için.YKS konusunda denemelerdeki başarınızı ve genel durumunuzu bilmiyorum fakat eğer derslerinizi önemsiyorsanız sınav öncesi stresle baş etmenin tek yolu denemelerle durumunuzu görüp belirsizlik durumunu ortadan kaldırarak duruma bir netlik kazandırmaktır.
İnsan doğası gereği bilinmeyenden ve belirsiz olandan korkar ve bu yüzden belirsizliği ortadan kaldırıp durumunu anlamaya bak ve daha sonra hedefe ilerle.
Psikiyatriyi pek bilmiyorum ve merak ediyorum ama açıkçası gitmek istemiyorum. Büyük ihtimalle bir tanı koyar adını bilmediğim bir hastalığın, ilaç kullanırım ama bunu istemiyorum. Sadece konuşmak iyi olabilir evet ama bilmiyorum, gidesim yok işte. Çözümün bende olduğunun farkındayım ve bunu kendim çözmek istiyorum. Tavsiye için teşekkür ederim.Bu seni değersiz yapmaz. Klasik ama: Psikiyatriye git. Merak etme, yemezler. Eğer ilaç değilse, pskikoloğa yönlendirme yapar ve konuşma terapisi olabilir. Geçmiş olsun dileklerini sunar, iyi Sosyaller dilerim.
Bir problemin varsa erken teşhis gerçekten çok önemli. Çözüm sende olsa dahi bir profesyonel destek almak önemli. Psikiyatri zaten ona göre ya ilaç yazar ya da psikoloğa yönlendirir. İlaca başlayıp bırakmak daha kötü yapar. Bunu da aklında bulundur. Maalesef elimden bu kadar geliyor. Yaşadıklarım yüzünden diyorum. Çeken bilir hesabı.Psikiyatriyi pek bilmiyorum ve merak ediyorum ama açıkçası gitmek istemiyorum. Büyük ihtimalle bir tanı koyar adını bilmediğim bir hastalığın, ilaç kullanırım ama bunu istemiyorum. Sadece konuşmak iyi olabilir evet ama bilmiyorum, gidesim yok işte. Çözümün bende olduğunun farkındayım ve bunu kendim çözmek istiyorum. Tavsiye için teşekkür ederim.
Teşekkürler kral. En mantıklı çözüm o gibi.Bu kadar düşünmek seni daha çok strese yöneltir. Bu da çalışmanı engeller. Düşünme ve sadece çalış. Başlarda zor gelir ama sonra alışırsın. Ben de çok düşündüm zar zor başladım ama başladım.