OKB hastasıyım. İnsanlarla vakit geçirdiğimde konuşacak konu bulamıyorum, sürekli kendimi kasıyorum. Bu yüzden karşımdaki kişi çabuk sıkılıyor, bir daha görüşmek istemiyor. Daha doğrusu görüşmekten kaçıyor. Bende bu döngüden sıkıldığım için uğraşmıyorum artık. Asosyal olmak hoşuma gidiyor.
Tabii hasta olmam bunların bahanesi değil, insanlara hep tavsiye veren ama kendine gelince hiçbir halt beceremeyen kişiler vardır ya, işte onlardan biriyim.
Ailem yanımda olsaydı böyle olmazdım diye düşünüyorum. Yalnız olmayı seviyorum ama yalnız hissetmek koyuyor bayağı.
Uzun oldu özür dilerim