Yabani biri olmaktan nasıl kurtulurum?

Yalnızlık iyi falan değil. Birisi sana nasılsın diyor ama sen iyiyim sen nasılsın bile diyemiyorsan, ertesi gün seninle konuşmasını nasıl bekleyebiliyorsun? İnsanlar sana iyi davranmak zorunda mı? Bu iyi bir şey değil, ileride çok üzülürsünüz. Yaşlanınca İnternetten de zevk alamıyor insanlar.

Kendine uygun arkadaş bul. Herkesle konuşmak zorunda değilsin.

Sen nasılsın sorusuna iyiyim bile diyemiyorsan, çok üzgünüm ama, uzun bir süre daha yalnız kalacaksın. Biraz empati yapmalısın.

.

Onur Haha Atan dedi:

Böyle bir şey anlatılmaz yaşanır aslında ama kısaca özetleyeyim. Ben sürekli görmediğim insanları ve sürekli görsem de sevmediğim insanları görmekten hiç hoşlanmıyorum. Buna akrabalarım bile dahil halbuki hepsini çok seviyorum onlar da beni seviyor ama onların yanında bazı yükümlülüklerim olmasını (nasılsın, nasıl gidiyor gibi soruları cevaplamak, nezaketen bazı şeyler konuşmak, bayramda el öpmek vb.) sevmiyorum. Yaşıtlarımın bulunduğu yeni bir ortama girmeyi de aynı şekilde sevmiyorum çünkü insanlarla samimi olmaya üşeniyorum. Yeni tanıştığın birisiyle samimi olmak için ister istemez biraz sahte davranırsın örneğin birisi bana nasılsın diye sorduğunda çoğu zaman iyiyim, sen? Diye sormayı sevmem çünkü onun nasıl olduğunu merak etmiyorum ve sormadığım için de olur olmaz trip yer dışlanırım. Ek olarak mesela biri bana WhatsApp'dan bir şey yazar ya da bir fotoğraf atar ve sadece görüldü atarım. Neden görüldü atıyorsun diye sorduğunda ise ne diyebilirim ki? Diye sorduğumda ise random falan at diye bir cevap almıştım ve yine trip yemiştim. İyi de benim ilgimi çekmiyor ve komik gelmiyor neden random atayım? Bunlar sadece birer örnek zibilyon tane sebebi var aklınıza gelebilecek her şey. Bir insanla samimi olmak için uğraşmak beni üşendiriyor ben genelde yalnız takılmaktan zevk alan biriyim ama yeri geliyor sosyal bir ortamda bu yabaniliğimden dolayı yalnız kalınca da kötü hissediyorum aranızda benim gibi huyu olanlar var mı? Bunu nasıl atlatabi

Genişletmek için tıkla...

Tamamen aynıyız. Ben de öyleyim ve benim sosyal ortamlara girmek istememin sebeplerinden birisi de kilolu olmam. Her şeyi içime atmaktan gerçekten sıkıldım.

İremLina dedi:

Selamlar! Bu genellikle asosyal veya oyun bağımlısıysan karşına çıkabilecek gayet normal birşeydir. Eğer yeni nesilsen bu tür şeyler başına gelebilir. Teknolojide bilgilisindir, mizah anlayışın iyidir. Ama karşındaki kişiler yaşlı veya eski nesil ise onlarla konuşmaktan sıkılırsın. Bana eskiden oluyordu teknoloji ile ilgili çoğu şeyi biliyorum fakat yaşlı bir akrabam. Dır dır ediyor onlar şöyle bunlar şöyle, ister istemez karşındakini cahil olarak hissediyorsun ve konuşmaktan soğuyorsun.

Genişletmek için tıkla...

Ah, şu koca dünyada hislerimin aynı olduğu birini gördüğüme sevindim

TheMüslimPythonYılan'ı dedi:

Kendine uygun arkadaş bul. Herkesle konuşmak zorunda değilsin.

Genişletmek için tıkla...

Kendine uygun arkadaş bul.. Dostum ben de bu konuyu açan Onur ile aynı durumdayım ve kendime uygun arkadaş bulamıyorum.. Ki bence asıl sorun da bu.

Onur Haha Atan dedi:

Böyle bir şey anlatılmaz yaşanır aslında ama kısaca özetleyeyim. Ben sürekli görmediğim insanları ve sürekli görsem de sevmediğim insanları görmekten hiç hoşlanmıyorum. Buna akrabalarım bile dahil halbuki hepsini çok seviyorum onlar da beni seviyor ama onların yanında bazı yükümlülüklerim olmasını (nasılsın, nasıl gidiyor gibi soruları cevaplamak, nezaketen bazı şeyler konuşmak, bayramda el öpmek vb.) sevmiyorum. Yaşıtlarımın bulunduğu yeni bir ortama girmeyi de aynı şekilde sevmiyorum çünkü insanlarla samimi olmaya üşeniyorum. Yeni tanıştığın birisiyle samimi olmak için ister istemez biraz sahte davranırsın örneğin birisi bana nasılsın diye sorduğunda çoğu zaman iyiyim, sen? Diye sormayı sevmem çünkü onun nasıl olduğunu merak etmiyorum ve sormadığım için de olur olmaz trip yer dışlanırım. Ek olarak mesela biri bana WhatsApp'dan bir şey yazar ya da bir fotoğraf atar ve sadece görüldü atarım. Neden görüldü atıyorsun diye sorduğunda ise ne diyebilirim ki? Diye sorduğumda ise random falan at diye bir cevap almıştım ve yine trip yemiştim. İyi de benim ilgimi çekmiyor ve komik gelmiyor neden random atayım? Bunlar sadece birer örnek zibilyon tane sebebi var aklınıza gelebilecek her şey. Bir insanla samimi olmak için uğraşmak beni üşendiriyor ben genelde yalnız takılmaktan zevk alan biriyim ama yeri geliyor sosyal bir ortamda bu yabaniliğimden dolayı yalnız kalınca da kötü hissediyorum aranızda benim gibi huyu olanlar var mı? Bunu nasıl atlatabilirim?

Genişletmek için tıkla...

Öncelikle merhaba. Belki mesajlarımı göremeyceksin, bakmaycaksın ama anlatmak istedim. Hani klasik bir laf vardır, yalnız değilsin diye. Ben o sözcüklerden nefret ederim ama belki sana yardımcı olamam, anlatmak istiyorum.

Ben lise 2'ye giden bir kız öğrenciyim. Kendimi bildiğimden beri sessiz biri olarak yaşıyorum hayatı. Oysaki sessiz biri olmak istemiyorum. Annem ve babamın öğretmen olmasına karşın herkesten çok ürküyorum. İnsanların gözlerine bakamıyor, hatta insanlarla konuşamıyorum. İlköğretimde çok sessiz, herkesin istediği gibi bir öğrenci olmama rağmen hep dışlandım. Bana yapılan haksızlıklara rağmen hep dışlandım. 8 yıldır birlikte olduğum sınıfımdan biri sen konuşmayı biliyor muydun dediği an sadece güldüm. Aslında kendimi bildim bileli hep ağlarım. İnsanlar benim ağladığımı nadir görmüşlerdir. Çünkü hep ben çok ciddi mesafesini koruyan biriyimdir. Lisenin ilk yılı arkadaş bulmakta çok zorlasam da her şeyde bir hayır varmış dedim ve beni dışlayan bir kız grubu benim çantamı başka birinin yanına atması ile oturduğum tanımadığım bir kız benim yakın arkadaşım oldu. Ben 2018'den beri hep birilerine anlatamadığım şeyleri notlar bölümüne yazdım. Şu an o kadar yazım var ki okudukça duygulanıyorum. Ben çalışkan biri olduğum için dışlandım. Sonra da tabii ki de özgüvensizin teki oldum. Beni çok seven insanların olmasına karşın onlardan nefret ediyorum. Bana kötü davranıyorlar gibi geliyor. Hiç dostluk edinemediğim için zaten görüştüğüm sadece 2 arkadaşım var. Biri kuzenim diğeri de sınıf arkadaşım. Sen en azından hayatından memnunsun. Bir de bunları içine atanları düşün. Ben kendimi bir türlü sevemedim, insanlar beni güzel bulmalarına rağmen hep kendime çirkinim dedim. En korktuğum şeyin deprem olmasına karşın deprem olunca sadece oturup izliyorum. O kadar duygularımı yitirdim ki hiç bir şeye tepki veremiyorum. Sınıf ortamında bir şey okurken sesim titriyor ve ben 9.sınıfta psikiyatriste gittim. Maladaptive daydreming. İnternete bakarsın bulursun ve psikiyatristim bunun olmadığını benim sadece mutsuz olduğumu söyledi. Evet ben mutsuzum. 4 kutu ilaç içtiğimde ilk defa bir şeyi yapıyormuş gibi sevindim. Mutluluk ilacı vermişti çünkü. Bana hocalara laf atıp hocalarla bile tartıştığı olmuştu ama ilaç bitince eski ben yine geri döndü. Hayatımda ilk defa sınıf grubuna soru sordum. 25 kişisi de bana görüldü attı. Hep unutulan olan bendim. Neden anlattığını sana bilmiyorum. Sadece benim gibi birilerinin olduğunu görünce kendimi iyi hissediyorum. Şu an yazarken ağladığımı düşünürsen ne kadar duygum olduğunu anlayacaksın. Neden bilmiyorum yazmak istedi canım. Belki de hayatımdan şikayetlerini başkalarına sunmak istedim sadece. Yalnız değilsin.