Böyle bir şey anlatılmaz yaşanır aslında ama kısaca özetleyeyim. Ben sürekli görmediğim insanları ve sürekli görsem de sevmediğim insanları görmekten hiç hoşlanmıyorum. Buna akrabalarım bile dahil halbuki hepsini çok seviyorum onlar da beni seviyor ama onların yanında bazı yükümlülüklerim olmasını (nasılsın, nasıl gidiyor gibi soruları cevaplamak, nezaketen bazı şeyler konuşmak, bayramda el öpmek vb.) sevmiyorum. Yaşıtlarımın bulunduğu yeni bir ortama girmeyi de aynı şekilde sevmiyorum çünkü insanlarla samimi olmaya üşeniyorum. Yeni tanıştığın birisiyle samimi olmak için ister istemez biraz sahte davranırsın örneğin birisi bana nasılsın diye sorduğunda çoğu zaman iyiyim, sen? Diye sormayı sevmem çünkü onun nasıl olduğunu merak etmiyorum ve sormadığım için de olur olmaz trip yer dışlanırım. Ek olarak mesela biri bana WhatsApp'dan bir şey yazar ya da bir fotoğraf atar ve sadece görüldü atarım. Neden görüldü atıyorsun diye sorduğunda ise ne diyebilirim ki? Diye sorduğumda ise random falan at diye bir cevap almıştım ve yine trip yemiştim. İyi de benim ilgimi çekmiyor ve komik gelmiyor neden random atayım? Bunlar sadece birer örnek zibilyon tane sebebi var aklınıza gelebilecek her şey. Bir insanla samimi olmak için uğraşmak beni üşendiriyor ben genelde yalnız takılmaktan zevk alan biriyim ama yeri geliyor sosyal bir ortamda bu yabaniliğimden dolayı yalnız kalınca da kötü hissediyorum aranızda benim gibi huyu olanlar var mı? Bunu nasıl atlatabilirim?