Sosyal medyada, orada burada hep yalnızlığın övüldüğünü, kutsallaştırıldığını görüyorum. Tabii ki amaç üretkenlikse zaten zorunlu olarak gerekebilir. Fakat bunun dışındaki yalnızlığı övmeyi nasıl karşılıyorsunuz?
Kendini avutmaktan başka bir şey değil. Yalnızlığı dibine kadar yaşadığın zaman anlarsın ne kadar çaresiz bir durum olduğunu. Bahsettiğim yalnızlık sevgilinin veya arkadaşının olmaması değil, düşerken elinden tutacak tek bir varlık bile olmamasıdır.
İnsanları tanıdıkça yalnızlaşırsın, yalnızlaşmamışsan tanımamışsın demektir. Tanımışsan ve her şey normalse tebrikler, normal bir insansınız. Devam edin. Biz sizin kadar şanslı değildik, küçük yaşta farkındalık yaşadık, hem de en acı, en çaresizinden. Belki aileden, belki farklı bir yoldan, belki tamamen kendi sinir sistemimizden.
Böyle yazasım geldi yazdım güzel durdu bence . İşin aslı kişinin kendini nasıl hissettiği ile alakalı. Ben mesela gerçekten yalnızlığı seviyorum benim son çarem yalnızlık. İnsan sosyal bir varlık değil benim için. Birbirlerine muhtaç hayvanlardan farkı yok çevremdekilerin. Zarar görmemek için kendi kabuğumdan izliyorum öyle yaşayıp gidiyorum. Buradaki sıkıntı yalnız kaldığında birine muhtaç kalan biri bile '' oh yalnızlık süper yeaa'' diyebiliyor sıkıntı orda. Misal ben 23 senelik hayatım boyunca bir kere bile kimseye muhtaç kalmadım kimseyle konuşmak istemedim ve her zaman yalnızlığı tercih ettim. Ama öyle olduğunu idda edenler bu pandemi muhabbetinden bile rahatsızlık duydu . Hoşgeldin kardeşim hayatımız böyle geçiyor bizim.
İlaç kullanıyorum bu arada benim yalnızlık sebepsiz değil, sinir zayıflığım var ve hayatım boyunca ilaç kullanacağım.