Yaşama sevincimi kaybettim

Selam dostlarım.

Başlıkta da görüldüğü gibi yasama sevincimi kaybettim. Açıkçası içimi dökmek için ve sizden tavsiyeler almak için açtım bu konuyu.

Son zamanlarda aile ici yaşadığım olaylardan dolayı olduğunu düşünüyorum. Üstüne günlük hayat ve sınav stresi eklenince zor bir durumda kaldım. Yaklaşık 4 aydır ailem dağılmaması için uğraşıyorum fakat yoruldum. Gerçekten yoruldum. Annem ve babam ile ayrı ayrı konuşup sürekli onları sakinleştirmek vs. çok yorucu bir hal aldi. Boşanmak gayet doğal bir olay. Fakat bunu engellemek için elimden geleni yaptım ve sanırım sadece süreci uzattım. Sonuç değişmeyecek.

Asil konuya gelirsek eğer bu olaylardan dolayı benim yasama sevincim kalmadı. Şöyle anlatayım. Bilgisayar oynamak, arkadaşlarla takılmak vs. gibi aktiviteler bile boğucu bir hal aldi. Hadi bilgisayar bir nebze çünkü tek başınasın ve kafa dinliyorsun. Fakat insanlarla diyolog kurmak gerçekten sıkıcı olmaya başladı. Yapmayı sevdiğim şeyler anlamsız gelmeye başladı. Hayallerim saçma gelmeye başladı. Hayat tamamen boş gibi. Ornegin yılbaşı geliyor ve her sene sabırsızlıkla bekledigim yılbaşı günü sanki normal bir günmüş gibi geliyor.

Bilmiyorum ne kadar anlatabildim.
Kendi kendime yenebilirim bunu fakat yardim yine de fena olmaz.

Hayat zaten boş. Sevgilimden ayrıldıktan sonra aynısı bana da oldu. Ama ailemle çalıştığım için pek etkisi olmuyor hala zaman geçirmek için oyunumu güzelce oynuyorum.

Bir amaç edin, dinin İslam ise öteki tarafı düşün.

Ben de öyleyim artık mutluluk hissi yok belki de büyüdügumuzden dolayıdır herkes sınıfta konuşurken ben boş boş uyuyorum yapacak bir şey yok eve gelince bir şeyler izliyorum oyun oynuyorum sizin yaptığınız gibi alisirsiniz bir süre sonra.

WiSo dedi:

Yaklaşık 4 aydır ailem dağılmaması için uğraşıyorum fakat yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

Boşanmaları o kadar kötü bir şey değil. Bunu anlayıp hayatınıza devam etmeye başladığınızda, onların halâ ebeveynleriniz olduğunu kabul ettiğinizde bu stresten kurtulursunuz. Bunu yaşadım. Üniversiteye hazırlanırken aynı sorunlarla savaşıyordum. 12. sınıfım, sınavıma 3 ay var ama ders çalışmak yerine anne babamın kavgasının ortasında kalan küçük kardeşimi avutuyorum. Hoş bir durum değil kimse için. Fakat boşanma aşamasına gelmiş evlilikler kıymık gibi. Tende tuttukça rahatsız etmeye, daha çok çıkartma ihtiyacı yaratmaya başlar.

Sınav stresi için bir şey diyemeyeceğim, ben hep aşırı relaks bir insandım söz konusu okul ve sınavlarım olunca. O yüzden son üç ayımda ailemi ayırmakla savaşıncaya kadar sınavım hakkında strese düşmemiştim. En son ya ayrılacaklar, yada beraber yaşamanın yolunu bulacaklar. Fakat buna siz müdahele ettiğinizde olay karmaşıklaşıyor. Çünkü sizinle ilişkileri arasında kalıyor ebeveynler.

Akışına bırak, olacak olan olur.

Zaten benim de yok. Acıyorum bu güzel vatana, topraklara. Ne hale getirdiler bizi Allah'ım. Böyle mi söz verdik Ata'larımıza?

TheAny dedi:

Boşanmaları o kadar kötü bir şey değil. Bunu anlayıp hayatınıza devam etmeye başladığınızda, onların halâ ebeveynleriniz olduğunu kabul ettiğinizde bu stresten kurtulursunuz. Bunu yaşadım. Üniversiteye hazırlanırken aynı sorunlarla savaşıyordum. 12. sınıfım, sınavıma 3 ay var ama ders çalışmak yerine anne babamın kavgasının ortasında kalan küçük kardeşimi avutuyorum. Hoş bir durum değil kimse için. Fakat boşanma aşamasına gelmiş evlilikler kıymık gibi. Tende tuttukça rahatsız etmeye, daha çok çıkartma ihtiyacı yaratmaya başlar.

Sınav stresi için bir şey diyemeyeceğim, ben hep aşırı relaks bir insandım söz konusu okul ve sınavlarım olunca. O yüzden son üç ayımda ailemi ayırmakla savaşıncaya kadar sınavım hakkında strese düşmemiştim. En son ya ayrılacaklar, ya da beraber yaşamanın yolunu bulacaklar. Fakat buna siz müdahale ettiğinizde olay karmaşıklaşıyor. Çünkü sizinle ilişkileri arasında kalıyor ebeveynler.

Genişletmek için tıkla...

Ortada ciddi sebepler olsa dahil olmazdım. Fakat inatlaşmak yüzünden büyüdü küçücük olaylar. İki küçük kardeşim için denedim zaten. Saçma sapan sebeplerden bitmesi uzuyor açıkçası.

WiSo dedi:

yasama sevincimi kaybettim.

Genişletmek için tıkla...

Bende.

WiSo dedi:

Ortada ciddi sebepler olsa dahil olmazdım.

Genişletmek için tıkla...

Hocam her zaman küçük sebeplerdir büyüyen. Gerçekten kendinizi üzeceğiniz bir şey değil. Onlar yetişkin insanlar. Kardeşlerinizle beraber vakit geçirirseniz onlarda bunun eksikliğini hissetmezler.

Hastanede yatan insanları bir ziyaret et. Sonrada çocuk yurdunda ve huzur evinde sahipsiz yaşayanları. Belki düzelirsin...