Yaşadığım her anı huzurla yaşamak, yarını güzelleştirmek için bugünden başlamak, eğer bir hedefe ulaşmak çok stresliyse boşverip geçerim, hayatta bir tane karara tutsak değilim ve hiç bir hayal beni üzecek strese sokacak kadar değerli değil benim için, çareler tükenmez.
Şu anki en büyük amacım ise sevdiğim kadınla evlenip 1 kız çocuğa sahip olmak. Arabamla onu okula bırakmak, almak istiyorum. Hafta sonu dışarı çıkıp takılmak istiyorum, gece yatarken başucunda hikayeler okumak istiyorum ona. Başka da büyük bir beklentim yok bu hayattan.
Allah sana bir can veriyor bunu çok iyi değerlendirmen gerekiyor. Yaşamanın hem güzel hem zorlu şekillerini sana yaşattırıyor bunu iyi değerlendirmek gerek.
Hayatın bi' amacı yok. Asla olmadı. Milyarlarca yaşında olan bi' evrende sadece 70-80 taş çatlasın 90 sene yaşıyoruz. Ömrümüzü iyi değerlenmemiz gereken yıllarda 16 yıl boyunca "iyi eğitim" adı altında kölelik eğitimi alıyoruz. Sonraki dönemde ise hayatımızı bitirerek 40 yıl boyunca köle olup parası olanların menfaatleri için ömrümüzün yarısı veriyoruz. Peki ya geriye kalan yıllar? O 40 yılın verdiği yorgunlukla hastalanıp hastane koridorlarında sürünüyoruz. Ömrümüzün son 10 dakikası bi' hastanede makinalara bağlı bi' şekilde geçiriyoruz. Bu kadar şeyden sonra hayatın amacını sorgulamak bana göre yanlış. Bizler sadece evrendeki bi' toz parçasının atomuyuz, hayatta sadece tek amacımız var demek zorunda kalsam (ki bence yok) evreni sömürmek derim.