Eskiden savunduğum birçok şeye uzun bir süre ara vermiştim. Aslında buna kaçmak denilebilir. Galiba bu süre boyunca kaçıyordum; görmek, duymak istemiyordum. Bir şeyler bana sesleniyor, beni uzaklaştığım yere tekrar çağırıyordu. İlk tavrımı hatırlıyorum, oldukça korku dolu gözlerimi etrafta gezdiriyordum. Gözlerim yorgunlardı, onlar bir yere odaklanmak istemiyorlardı ya da benden bıkmışlardı ama gözlerimden de yorgun birisi daha vardı.