Impromptu
Femtopat
- Katılım
- 11 Eylül 2023
- Mesajlar
- 11
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Son yıllarda beş para etmez bir insan haline büründüm. Çevresi iyi, mutlu, hareketli, okulda başarılı ve birçok konuda yetenek sahibi olan biriydim, lakin artık çevremde insan yok, pek insanların el üstünde tuttuğu, sevdiği saydığı biri değilim. Herkesten uzaklaşmak tüm gün boyunca odamda yalnız kalmak istiyorum. Eskisi gibi mutlu değilim, sevdiğim şeylerden bile zevk alamaz oldum, eskisi kadar hareketli bir yapım yok, saatlerce uyuyabilecek ya da saatlerce olduğum yerde oturup boşluğu izleyebilecek kadar sakin ve yorgunum. Notlarım da artık pek parlak değil, derslerime çalışmayı geçin sonucunda mutlu olacağım şeyler için uğraşmayı bile istemiyorum. Oturup iki dakika birşeylerle ilgilenme isteği dahi yok, birçok konuda becerikliydim, yeni bir işin ucundan tuttuğum zamanlarda bile sanki uzun zamandır onu yapıyormuşum gibi başlayabiliyordum fakat şimdi ne yeni bir işe başladığımda onu düzgün yapabiliyorum ne de uzun zamandır yaptığım elimin alışık olduğu hatta belki de en iyi olduğum şeylerde bile hiçbir şey başaramıyor, insanların beni sollayıp geçişini izlemekten başka bir şey yapamıyorum. Gitgide köreliyorum, ne yaparsam yapayım eskisi gibi olamıyorum, sporlardan sadece futbola ilgim var, moda ile bağlantım yok, giyi mine kuşamına pek önem veren birisi değilim. O an üzerime ne gelirse onu giyerim. Zaten yıllardır en son evden ne zaman çıktığımı da pek hatırlamıyorum, ne yapayım ki kalkıp sokaklarda tek başıma sağı solu izleyip? Bilgisayar ile ilgili şeyleri severim lakin onda da üç beş Visual Studio işi ve boş beleş oyunlar dışında pek bir şey yapmıyorum. Uyku düzenim yok, her gün gece 3-4-5'lere kadar sarkan bir uyku ile sabah 6, 30'da kalkıyor ömrü parmaklıklar ardında geçmiş aciz bir zindan mahkumu gibi saatlerce tahtadan bir sıra üzerinde bomboş bir manzara eşliğinde oturuyor ve eve gelip biraz daha uyuyarak günümü tekrar bitiriyorum. Motivasyonum 0, yaşama zevkine dair hiçbir hissim kalmadı, eskiden okulun ve ortamın gözdesi olan her işe eli değen çocuk şimdi hiçbir şey başaramayan, kafasını kaldırıp bir işin ucundan tutamayan, kendisine iş verilince mistik bir şekilde o işten kaçmanın bir yolunu arayan durmadan hocalardan azar yiyen tembel arka sıra çocuğu oldu. Derdimi anlatabileceğim kimse olmadığı için tek başıma öylece zamanımı geçirip kendi başıma oturuyorum. Şu ana kadar 2 farklı kızla tanıştım, insan bazen kendisinin sevildiğini görmek istiyor. Bunu hissettiğinde her şeyin geçeceğini düşünüyor. Ne komiktir birisinden aldatılmayı ötekinden terk edilmeyi öğrendim ki zaten pek sevilmeye değecek bir insan da olmadığım ortada, ne uzun ne yakışıklı ne de sohbeti saran, kendinden başka kimseyi düşünmez hale gelmiş bencil çirkin bir insan oldum ben artık. Aynen yaşar Kemal'in dediği gibi; su olsa içilmeyecek yol olsa geçilmeyecek türden bir adamım ben. Geleceğe dair hiçbir umut beslemeyen, yarının kaygısı, dünün pişmanlığı ile bugününü yaşayamayan nereye gideceğini bilmeyen bir adam oldum. Ne yapabileceğim bir şey var gibi hissediyorum, ne de elimden gelecek olanı yapmak istiyorum. Derin bir uykuya dalıp bir daha uyanmamak istiyorum ve elimden başka hiçbir şey gelmiyor.
Son düzenleyen: Moderatör: