Kafayı yemek üzereyim

Selam. 2017 yılından beri teknoloji bağımlısıyım. Zaten o zamandan beri yaşamıyor gibi hissediyorum kendimi. Son zamanlarda yaşadıklarım ve uykusuzluktan stresten dolayı yüzüm bayağı bir yaşlandı, gözlerimin altı şukurlaştır morlaştır saçlarım döküldü yüzüm delik delik oldu vs vs. Ama yine de pek çirkin sayılmam. 19 yaşındayım ve dershaneye gidiyorum. Dershaneye ilk başladığımda yanıma bir kız oturuyordu o kadar boş sıra olmasına rağmen her seferinde gelip yanıma oturuyordu ama ben tek kelime etmiyordum dersi de dinlemiyordum aptal gibi sürekli telefona bakıp sonra çekip gidiyordum. Dershane başlayalı 3 ay oldu ve bu yaptığımdan dolayı pişmanım ama şu anda sınıfta tek bir arkadaşım yok başka sınıflardan var onların da benden yakın arkadaşları var yani adam akıllı konuşacak kimsem yok. Liseye ilk başladığım günü hatırladım ve o zaman da aynı sebepten arkadaş edinememiştim aradan 5 yıl geçti ve yine aynı şeyi yapıyorum 5 yıl sonra. Dershane artık arkadaşsızlıktan ve pasif olmaktan dolayı cehennem gibi gelmeye başladı artık gitmek bile istemiyorum düşünün. Mesela normalde espirili bir kişiliğim vardır ama derste espiri bile yapmak istemiyorum ooo gibi beklenmedik bir tepkiyle karşılaşabilirim diye. Düşünün ki o kadar ezik bir izlenim oluşturdum. Zamanında 9. Sınıf iken bir olay yaşamıştım ve kantinde ağlamaya başlamıştım 3 tane 12. Sınıf abi neyin var diye konuşmaya başlamışlardı ben de arkadaşım yok vs. Demiştim sohbete başlamıştık onlar da e güzel sohbetin var nasıl arkadaşın olmuyor demişlerdi onlarla takılmaya başlamıştım, beş yıl önce. Halbuki şimdi düşünüyorum da beni bu hale getiren şey kendim olmamı engelleyen şey hep lanet olası telefondu kendi kendimi insanlardan izole ediyordum kaçıyordum insanlardan. 5 yıl sorna bile dershane başlangıcında aynı şeyi yaptım o kızla konuşmaya başlar sonra başkalarıyla konuşur çevre edinirdim ama şu anda koca dershanede 3 arkadaşım var onlarla da nadir konuşuyorum. Cehennemi yaşıyorum sanki. Bir de arkamdan konuşan bir itin yüzünden insanların bana karşı izlenimleri değişiyor bunu çok net hissediyorum. Mesela bugün sınıftan iki kız vardı birisi seslendi bayağı sohbet ettik yanındaki gerizekalı tek kelime etmedi, muhtemelen arkamdan konuşan lavuğun yüzünden. Artık hakkımda ne diyorsa. Bu arkadam konuşanla başta yan yana oturuyordu bana başkalarının gıybetini yapıyordu sevmediğim için uzaklaştım aklınca intikam alıyor sanırım. Ya birini döveceğim ya dershaneden ayrılacağım ayrılmak istesem dershane parası kadar ücret isteyecekler senet imzalandı sonuçta. Bu mal izlenimini nasıl değiştirirm arkadaşlar artık kendim olmak istiyorum çok yoruldum.. Bir de sürekli geçmişi düşünüyorum 6 7 aydır ve beynimi sömürüyor bu durum. Bunu psikiyatriste anlattım bana antidepresan verdi ama verdiği ilacı yarım doz iki gün almama rağmen bu iki günde de mastürbasyon sırasında çok hızlı bir şekilde ve hissetmeden boşaldım. Korktum ve bıraktım ilacı. Şimdi ritalin almayı düşünüyorum odaklanmama faydası olur belki diye.

Insanlara kendini sevdirmek zorunda degilsin herkesi sevdiremezsin kendini benim tonla arkadaşım var ama aslinda sadece 2 tane var çünkü diğerlerini mecbur olmasam görmem yüksek ihtimal ama o 2 arkadasimsa 10 yıldır konuşuyoruz aramiz o kadar iyi ki artik evlerimize habersiz gelsek sorgulanmayacak seviyeye geldi.

Ben sosyal sorunlari olmayan biriyim yani tanimadiğim bir insanla kahkaha atmaya başlamam 20 dakikami alir ama yapmiyorum çünkü istemiyorum gerek yok.

Antidepresan aliyormuşsun elbette psikiyatristin daha iyi biliyordur fakat bu ilaçlar işe yarasada senin sosyalliğine çözüm getirmez. Öncelikle telefonsuz yaşamayi öğrenmen gerek. Ben okuluma ve çoğu yere nadiren telefon gotururum. Spora ve arkadaşlarimla gezmeye ciktigimda bu iki olay hariç telefon hep evdedir %90.

En basidinden gir bir kahveye iç bir çay (telefona bakmadan) okeyde falan eksiği olan varsa git katılmayi teklif et samiyeti ilerlet. Ya da en basidi bin bir otobuse bomboş gez hiçbir şey yapmana gerek yok dolaş oyle boş boş. Mesela geçen dedigim seyi yaparken otobüste bir adamin eli Yuzu'me carpti ozur diledi falan muahabbet ilerledi sonra diğer insanlarda katildi ama muhabbet nasıl sariyor oradan şoför bile katilma ihtiyaci hisseti. Yani sadece birazcik dene en kötü dalga geçseler bile kimin umurunda.

Umarim atlarirsin.

453953 dedi:

Insanlara kendini sevdirmek zorunda degilsin herkesi sevdiremezsin kendini benim tonla arkadaşım var ama aslinda sadece 2 tane var çünkü diğerlerini mecbur olmasam görmem yüksek ihtimal ama o 2 arkadasimsa 10 yıldır konuşuyoruz aramiz o kadar iyi ki artik evlerimize habersiz gelsek sorgulanmayacak seviyeye geldi.

Ben sosyal sorunlari olmayan biriyim yani tanimadiğim bir insanla kahkaha atmaya başlamam 20 dakikami alir ama yapmiyorum çünkü istemiyorum gerek yok.

Antidepresan aliyormuşsun elbette psikiyatristin daha iyi biliyordur fakat bu ilaçlar işe yarasada senin sosyalliğine çözüm getirmez. Öncelikle telefonsuz yaşamayi öğrenmen gerek. Ben okuluma ve çoğu yere nadiren telefon gotururum. Spora ve arkadaşlarimla gezmeye ciktigimda bu iki olay hariç telefon hep evdedir %90.

En basidinden gir bir kahveye iç bir çay (telefona bakmadan) okeyde falan eksiği olan varsa git katılmayi teklif et samiyeti ilerlet. Ya da en basidi bin bir otobuse bomboş gez hiçbir şey yapmana gerek yok dolaş oyle boş boş. Mesela geçen dedigim seyi yaparken otobüste bir adamin eli Yuzu'me carpti ozur diledi falan muahabbet ilerledi sonra diğer insanlarda katildi ama muhabbet nasıl sariyor oradan şoför bile katilma ihtiyaci hisseti. Yani sadece birazcik dene en kötü dalga geçseler bile kimin umurunda.

Umarim atlarirsin.

Genişletmek için tıkla...

Dostum sağol öneriler için. Çok ezikçe bir yazı yazmışım vay be dershane bana neler yaşatmış. Şu anda gitmiyorum kavga etmem gereken kişiyle de kavgamı ettim kafam rahatladı. Sağol öneriler için. Sorun dershaneydi

80derecekolonya dedi:

Dostum sağ ol öneriler için. Çok ezikçe bir yazı yazmışım vay be dershane bana neler yaşatmış. Şu anda gitmiyorum kavga etmem gereken kişiyle de kavgamı ettim kafam rahatladı. Sağ ol öneriler için. Sorun dershaneydi.

Genişletmek için tıkla...

Sevindim rahatlamana . Böyle insanlar her zaman karşına gelebilir unutma. Benim de geliyor. Cevabını veriyorum susuyorlar. Genelde insanlar "sen susarsan, onları takmazsan zamanla senle uğraşmayı bırakırlar" der. Aslında çok yanlış bir söz.

Ben okula ilk başladığım da bir kız grubu vardı. Herkesle alay ederlerdi. Benim de dini inancımdan bir açığını bulup alay etmeye başladılar. Bende sinirlendim direkt susturdum. Bayağı tartıştım onunla orada. Neyse ki o günden beri bana bir şey diyemiyor.

Ama bir arkadaşım var sınıfta, onların dediğini duymazdan geliyor sürekli. Şu an rahatsız edici seviyede dalga geçiyorlar her gün. Yani ne kadar kaçarsan, o kadar üstüne çıkıyorlar. Dediğim gibi erkenden sustur, rahatla.

Arkadaş konusuna gelecek olursak, sadece kendin olmaya çalış. İşte şöyle yanlış bir şey dersem ne olur falan diye kafanı kurcalama. Bende ilk günlerde uzaktan baktığımda hiç sevmediğim bir çocukla tanıştım. Nasıl desem böyle değişik biriydi. Yakışıklıydı egolu birine benziyordu. Sonra arada konuşmaya başladık, şimdi en yakın arkadaşım . Zaten arkadaş aramana gerek yok. Onlar senin bulur her türlü.