Yalnızlık çok mu kötü?

İyilik her ne kadar göreceli olsa da insanın kendini iyi ya da kötü olarak sınıflandırabileceğini düşünüyorum. Bence ben iyiyim.

İnsanları kandırmıyorum, aldatmıyorum, yalan kullanmıyorum, açık sözlüyüm ve objektifim; göründüğü gibi olmayan, sürekli yalan söyleyen, insanları aldattığına şahit olduğum insanlarla arkadaşlık kurmuyorum; arkadaşken bu durumlarla karşılaşırsam da arkadaşlığımı emin olduktan sonra kesiyorum.
Çevreyi kirletmiyorum, kimseyi kasti olarak rahatsız etmiyorum, mümkün olduğunca dünyaya yararlı olmaya çalışıyorum, tanımadığım insanlara yardımcı oluyorum, kan bağışında bulunuyorum, param olsa hiç düşünmeden maddi bağışlarda da bulunurum...

Geçmiş ilişkilerimde ve dostluklarımda sürekli aldatıldığım/kazık yediğim için artık çevremdekilerin en ufak hareketlerinde bile şüphe duyuyorum. Bu yüzden kendime kız arkadaş adayı olarak gördüğüm insanların bile en ufak yanlış hareketlerinde soğuyorum, ilişki başlamadan bitiyor. Kırk yılda bir ilişkim olduğunda da en basit kötülüğüne şahit olduğumda veya duyduğum güçlü şüphelerde paranoyaklaşıyorum ve ilişki berbat bir hal alıp bitiyor.

Anlayacağınız bana yapılsa da yapılmasa da yanlışlara ve kötülüklere karşı tahammülsüzüm.

Ayrıca açık sözlü olduğumu dile getirmiştim, ona açıklık getirmek istiyorum. Yalana ve yalakalığa başvuramıyorum. Denediğimde bile pot kırıyordum. Ben dürüst bir insanım, olduğu gibi söylerim her şeyi. İtilaf edeceksem utanmam ederim, yaptığı yanlışı yüzüne vuracaksam çekinmem vururum.

Bu yüzden ailem ve beni tanıyan birkaç arkadaşım tarafından yalnız kalacağım, yalnız öleceğim ithamlarına maruz kalıyorum. Cevabım ise net bir şekilde "biliyorum" oluyor. Sırtımı yaslayamayacağım insanlarla arkadaşlık kurup sahte samimiyet göstermekten ve görmektense yalnız kalmayı tercih ediyorum.

Bir yandan da anlamsız geliyor. Milyarlarca insanın yaşadığı dünyada milyonlarca insanın yaşadığı şehrimde binlerce insanın yaşadığı semtimde kendim gibi insanlarla karşılaşmamış / karşılaşmayacak olmak anlamsız geliyor.

Şimdi düşününce fark ediyorum da her yıl hayatıma giren insan sayısı düşmüş, hayatımdan çıkan insan sayısı artmış. İlkokulda tüm sınıfla kucaklaşırken zamanla bu sayı onlara daha sonra ise birkaç kişiye düşmüş durumda. Şu an üniversitede ise gerçekten arkadaşım diyebileceğim kimse yok. Sosyalliğim işim düştüğünde iletişim kurduğum birkaç kişiden ibaret.

Hayatımı sonlandırmak gibi fikirlere de kapılıyorum bazen. Pek inançlı biri sayılmam, belki bu yüzden kolay görünüyordur. Ama bunu da tam anlamıyla istemiyorum çünkü hep yarını merak eden biriyim.

Günün birinde kendim gibi insanlarla karşılaşmayı umuyorum. Ama karşılaşmama ihtimalimin daha yüksek olduğunu kabullendim. Çevremdekilerin söylediği gibi yalnız ölme potansiyelim artacak ve eninde sonunda ailem de gittiğinde yalnız kalacağım. Sizce bu koskoca dünyada birinin gerçekten yalnız kalması mümkün mü? Ve sizce bu çok mu kötü bir şey? Ben şu an o kadar da kötü bir şey değil gözüyle bakıyorum ancak gerçekten yalnız kaldığımda ne düşünürüm nasıl hissederim onu kestiremiyorum. Açıkçası yalnızlıktan hem korkuyorum hem de kendimi her yeni yaşımda buna hazırlıyormuşum gibi hissediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz? Tavsiyeniz var mı? Ve biraz garip bir soru olacak ama aranızda böyle hisseden var mı? Varsa benimle iletişime geçebilir.

Yoo yanlızlık daha iyi.

Yani yalnızlık bir süreden sonra kötü hissettiriyor.

Evet.

Yalnızlik daha iyi boş ver kız arkadaşınız olmasın olmasından iyi olmaması.

Dostum kardeşin varsa hiçbir zaman yalnız kalmazsın. Her zaman arkandan destekleyenin olur. Çevrende insanlar senle arkadaşlık kurmak istemiyorsa bil ki sorun sendedir. Benzer bir arkadaşım daha vardı, insanlarla mesafesini koruyamıyordu. Çok fazla samimi olmaya çalışıyordu, yapma denilen şeyleri sürekli tekrarlıyordu. Benim sana tavsiyem insanlarla çok fazla samimi olmak yerine mesafeli bir arkadaşlık kurmaya çalış. Ve yalnızlık kötüdür. İnsan iletişim kurmak zorunda olan bir varlık.

Benim durumum daha kötü. Ne kardeşim var, ne de yakın tanıdığım bir kuzenim. Ailem gittikten sonra yalnız kalacağım.

Yalnızlık çok kötü bir şey. İnsan ilgi istiyor.

@turquoisze hocam bende yakın bir kişiliğe sahibim. Kaç yaşındasınız acaba? İleride kendinize göre birisini bulursunuz milyonlarca insan var Dünya'da.

Sürdüremeyeceğin birisi ile ilişki kurmak yerine anlaşabileceğin birini bulmalısın.

Ailenizin sizi yalnız bırakacağını sanmam. En son bırakacak kişiler onlar olmalı.

Ben de en ufak hatada soğuyorum insanlardan demek isterdim ama şu ana kadar kimseyi sevmediğim, arkadaş olarak görmediğim için soğuyacağım birileri dahi olmadı hayatımda; ailem dahil.
Yalnızlık güzeldir, onu sevin.