Sevgili Basketbol ve Sevgili Kobe Bryant'a Mektup.

Sevgili basketbol, sevgili Kobe Bryant. öncelikle bir çocuğun hayallerini gerçekleştirdiğiniz için ikinize de sonsuz kere teşekkür ediyorum. Ben 11 yaşında daha top sektirmeyi bile doğru düzgün beceremezken bugün kenarda oturup beni izleyenlerin ağzını açık bırakan çocuğum. İkisi de benim, gerçi birisinin boyu çok kısaydı. Her neyse, konudan fazla şaşmayayım. Günü geldi kendimden korktum yapamam diye, günü geldi fazla güvendim kendime. Ama ne olursa olsun içimdeki oynama isteği asla ölmedi. ve sanırım kalbim attıkça da ölmeyecek. her zaman, her yerde imkan buldukça basketbol oynamaya çalıştım. Hatta bir gün okul antrenmanında sanırım 70 sayı yaptım. O gün yeri geldi omuz attılar, yeri geldi sportmenlik yapıp el uzatmak yerine yerde destek alıp kalkmaya çalıştığım elime bastılar. Kobe, Acı geçicidir. bunu senin videolarını izlediğim zaman öğrendim. İşin sonunda, hissettiğin acı yerine formandaki ter ve skorbord önemlidir. Bunu sürekli aklımda tekrarladım, sürekli sürekli. Ben de senin gibi basketbola aşık olmuştum. Öylesine saplantılı, öylesine takıntılı bir aşk. İnsanlar bana yalan söyledi, kalbimi kırdılar ama basketbol hiç kırmadı. O yüzden ben de basketbola bağlandım. Giderek daha çok, ama anladım ki aynı insanlar gelip beni dışladıkları halde bana ''neden bizimle gezmiyorsun, neden sürekli basketbol oynuyorsun, neden bizi istemiyorsun'' dediklerinde basketbola yeterince bağlanmamışım. Ben yine seni izlemeye başladım. 81 sayını izlerken sen şut attığında, smaç bastığında, kısacası her sayı bulduğunda kaslarım istemsizce geriliyordu. Ama 26 ocakta, babam beni salona çağırdı, senin ölüm haberini orada aldım. Babam şaka yapıyor sanmıştım. İçeri gidince televizyona gözüm takıldı, çakılmış helikopterin görüntüsü, altta bir yazı ''Basketbol efsanesi Kobe Bryant Hayatını Kaybetti''. İlk başta haberin de yalan olduğunu zannettim. Ama değildi, benim en korktuğum, en yalnız kaldığım anlarımda manevi şekilde yanımda olan adam artık maddi şekilde bu dünyada değildi. Sonradan fark ettim. Meğerse seni de basketbolu sevdiğim kadar çok seviyormuşum, bunun nedeniyse basketbolu sanki senin bana öğretmiş gibi olmandı. Sanki koçlarım değil de beni kenardan sen izledin, hareketleri sen bana gösterdin. ama öyle değildi. Yine de fark etmez. Sevgili kobe, 11 yaşındaki bir çocuğun, bu yaşta basketbolda iyi olmadığını duyan, insanlar tarafından kalbi kırılan bir çocuğun rüyasını gerçekleştirirken manevi şekilde onun yanında olduğun için teşekkür ederim. Bu arada, sen aslında ölmedin. İnsanlar bedenen öldüğünde değil, fikirleri ve kişilikleri, yaptıkları önemli şeyler unutulunca ölürler aslında. Sen sadece bedenen ayrıldın aramızdan. Hala arkadaşımla (o tekrarlıyor mu bilmiyorum) ara sıra senin sözlerini akıllarımızdan tekrarlıyoruz, okuyoruz. Çünkü bunu yapmasak, bunu yapmasam sana çok büyük bir saygısızlık yapmış olurdum öyle değil mi. Hala oturup 81 sayını izliyorum. İnsanlar bana güvenmemeyi öğretti. Ama ben senin sayende insanlara değil de basketbola güvenmeyi öğrendim. bu arada bazıları çıkıyor dalga geçiyor benimle. geçsinler, öldüğünü tekrarlıyorlar. Sen aslında ölmedin. Ben ara sıra kafamı kaldırdığımda hala seni potanın altında hem 8, hem 24 numara formanla benden pas isterken görüyorum. Attığım şutların çoğu aslında benim zihnimde sana attığım paslar. Neyse, son birkaç cümle söylemem gerekirse. Bana yaşattığınız her şey için teşekkürler, sevgili basketbol, sevgili kobe bryant. Siz beni ufacık çocuktan büyük bir adam olana kadar koruyup kolladınız. Bana güvenebileceğim şeyler verdiniz. İkinizde de teşekkür ederim. Bu arada, Kobe, yarın arkadaşlarımla maçım var, umarım potanın altında tekrar benden pas istersin. Mikrofon yerde, Mamba out.