Ben genel olarak asosyal birisiyim sanırım. Kendimle barışık değilim. Akrabam olsun kankalarım olsun kimseyi telefonla arayıp konuşamam. Bayramda seyranda birisi arar konuşuruz telefonu kapatırım acaba kötü mü konuştum, karşıda ki konuşmamdan memnun kaldı mı gibi düşüncelere dalarım. Söylediklerimi düşünür, acaba burada bunu demese miydim falan derim.
Esprileriyle ortamı buzluk yapan insanım, komik bir şey derim ama kimse gülmez ve ben buna çok takılırım.
Okul zamanı yine takıntıları olan birisiydim ama arkadaş edinememe konuşamama durumum yoktu kalabaliktık ve kolay kaynaşıyorduk...
Hayatım boyu (yaş 25) bir kadına veya erkeğe fark etmez gidip arkadaş olalım konuşalım mı vs gibi bir girişimim olmadı. Hele sevgili anlamında birisine yürümeyi veya Instagram'dan yazmayı bile hiç denemedim, denemeyide çok doğru bulmuyordum kendimi sapık kötü biri gibi hissediyorum. Ama artık sağlığı ve yalnızlığı buram buram hissediyorum. Ne yapacağım, ve nasıl bu sorunu çözeceğim bilmiyorum.
Esprileriyle ortamı buzluk yapan insanım, komik bir şey derim ama kimse gülmez ve ben buna çok takılırım.
Okul zamanı yine takıntıları olan birisiydim ama arkadaş edinememe konuşamama durumum yoktu kalabaliktık ve kolay kaynaşıyorduk...
Hayatım boyu (yaş 25) bir kadına veya erkeğe fark etmez gidip arkadaş olalım konuşalım mı vs gibi bir girişimim olmadı. Hele sevgili anlamında birisine yürümeyi veya Instagram'dan yazmayı bile hiç denemedim, denemeyide çok doğru bulmuyordum kendimi sapık kötü biri gibi hissediyorum. Ama artık sağlığı ve yalnızlığı buram buram hissediyorum. Ne yapacağım, ve nasıl bu sorunu çözeceğim bilmiyorum.
