GibsonGoldTop
Hectopat
- Katılım
- 3 Ağustos 2022
- Mesajlar
- 199
Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
Biliyorum, hayat oturup değmeyecek şeylere üzülüp insanın kendini yıpratacağı kadar uzun değil. 19 yaşındayım, genç bir ruha sahip olmayı çok isterdim ama gerçekten bugüne kadar psikolojisi berbat bir ailede şiddet bağımlısı bir babaya ve umursamaz bir anneye rağmen kendi kendimi iyi bile yetiştirdim. Belki de yaşıtlarımdan daha fazla ileride anlatabileceğim anlamlı şeyler biriktirdim kendi çapımda. Genelde hüzünle sonuçlandı umutlarım ve yaşadıklarım. Peki ya gerçekten bazen bu hüznü, özlemi, bizi bırakıp hayatımızdan çıkıp giden ama bir zamanlar çok sevdiğimiz ve zamanında bir sürü anı biriktirdiğimiz, onun yanındayken mutlu olduğumuz, hiçbir şeye değişmeyeceğimiz, değer verdiğimiz, şimdi konuşabiliyor olsaydık da eskisi gibi olmayacağını bildiğimiz insanlara duyduğumuz öfkeyi ve özlemi akla getirip bir nevi anıları kendi kendimize hatırlayarak yad etmek gerekir mi?