Merhaba arkadaşlar, küçükken utangaç biriydim biyere gittiğimde ortama alışmak için 1 saat durmam falan gerekirdi şimdiyse bunu bayağı aştım fakat sevdiğim birine açılmaktan hala korkuyorum. Normalde kolayca açılırdım ama benim hikayem biraz farklı bundan yaklaşık 3 yıl önce yeni siteye taşınmıştık ve ben çok gıcık biriydim sonra bu kızla tanıştık ve gıcık kişiliğimden çıktım, kızla çok vakit geçiriyorduk, beni sevdiğini biliyordum fakat bir türlü açılamıyordum, içimde bir korku vardı, ya reddederse, kız bizim binanın 6.katında oturuyordu ve bizde 2 de oturuyorduk; asansöre bile beraber biniyorduk bazen, kızın yüzüne nasıl bakacaktım reddedildikten sonra ve her açılmaya çalıştığımda kalbim küt küt atıyordu.
Öyle heyecanlanıyordum ki hayatımda bu kadar hiç heyecanlanmamıştım ve şimdi keşke açılsaydım deyip başımı duvarlara vuruyorum. O zaman daha kolay olurdu. Aradan 2 yıl geçti ve ben başka bir okula gitmek zorunda kaldım o günden beri kızla daha az konuşur oldum ve şu an korona vs olduğu için neredeyse hiç konuşamıyorum bir şey kaybettiysem o da özgüvenimdir fakat kızın büyük ihtimalle hala sevgilisi yok ve aynı binada yaşıyoruz hala.
Şu ana kadar bunu yaşayıp neden şimdi yazıyorsun derseniz artık rüyalarıma girmeye başladı tabii ki psikopat ve saplantılı değilim 3 4 yıl boyunca sürekli onu düşünerek kendimi yıpratmadım da ama rüyalarımda hep mutluyuz ve sevgiliyiz, kalktığımda ise asıl kabus başlıyor. Sizden tavsiye almaya gelmedim sadece artık içimdekileri bi' yere dökmenin zamanı gelmişti...
)
bruh öyle bir andır ki.
