2008 yılında yakalandığım veba (Psikolojik rahatsızlık) beni yıllar içinde çok zorladı. Olumsuz şeyler yaşadım. Özellikle 2012 - 2015 yılları arasında. İnsanlarla iletişimim kısıtlı kaldı. Hafıza sorunum olmamasına rağmen 2009 - 2016 yıllarını büyük oranda unuttum. Belli ki travma niteliğinde yıllarmış. Tıpçı arkadaşlar daha iyi bilir ama beynimin sildiğine inanıyorum, yani bilinçaltında falan değil, hatırlamam mümkün değil. Okul hayatım çok uzadı. Zor bitirdim, ki bitmeyebilirdi. Üniversiteden fazla arkadaşım olmadı. Şu anda da hayatımda bir kişi dahi yok üniversiteden. Yine liseden var çok şükür. Bu sorun için her tedaviyi denedik. Yol aldık ama bendeki ömür boyu geçmeyecek. Bu yüzden teçhizatlarımı almaya devam edecek, insanlarla konuşmaya devam edeceğim. Benim sosyal fobim yok, lakin iletişim kurmaya karşı isteksizim. Bu yüzden fazla kızla da konuşmadım. Yaş 30 olacak, evlenenler, çocuk yapanlar çok fazla. Genelde kimseye bahsetmem. Pek soran da yok neyse ki. Cinsel tercihlerim gayet normal olmasına rağmen yanlış anlaşılabiliyor. Muhtemelen hayatıma birinin girmesi için daha çok var. O sırada bir işte kendimi ilerletsem iyi olur. Mühendislik olmalı tabii. Bu sırada maalesef hayat arkadaşlarıyla iletişimim devam edecek. Risk almıyorum ama 30 yaşındaki biri böyle idare edemez genelde. Bu da psikolojiyi etkiler. Hayat arkadaşı yanlış, evet ama insanın psikolojisine en büyük terapi. Utanmıyorum. Asıl utandıran bu yüzden kötü hissetmek olurdu. Dilerim hastalığım için bir yol bulurum. Ayda bir uzun uzun konuşuyor, teçhizatlarımı ayarlıyoruz. Teşekkürler.