31 yaşımdayım diyorum artık, 30 yaşı doldurdum sonuçta.
Bugüne kadar hiçbir iş tecrübem olmadı. Bu saatten sonra da olur mu bilmiyorum ama bütün gün evde oturmak çok canımı sıkıyor. Kim bilir belki de kıymetini bilemiyorumdur. Bir mesleğim yok. Yani yok denmesi daha uygun. YTÜ Elektronik ve Haberleşme Mühendisliğini tam 11 senede bitirdim. 11 senenin üzerine de 1 sene yatmakla geçti. Bu yüzden bu alanda çalışabileceğimi sanmıyorum, ki hiçbir şey de bilmiyorum mühendislik hakkında.
Hayatım psikolojik sorunlarla boğuşmakla geçti. Gitmediğim doktor, kullanmadığım ilaç kalmadı. Kapalı hastanelerde şok tedavisi de gördüm. Çözemedim. Halen avuç avuç ilaç içiyorum. İçmeyince neler olacağını tahmin bile edemiyorum, sadece 1 günlük ara kriz geçirmeme yetebiliyor. Fiziksel olarak çok güçlüyüm, bu yüzden kendi adıma da başkaları adına da tehdit olabiliyorum. Bipolar hastasıyım. Düzenli ilaç kullanıyorum.
Bir yandan da işe başlamak istiyorum. Maddi durumum ailem sayesinde çok iyi. O yüzden çok da çalışasım gelmiyor, en azından asgari ücretli bir işi sürekli yapmama gerek görmüyorum. Bim'de kasiyerlik ve ürün dizme gibi. Kendime güvenim tamamen sıfırlandı. Mühendis olmak isterken evden çok çıkmayan biri oldum. Ayrıca kimseyle arkadaşlığım da yok. Liseden bir arkadaşım var, üniversiteden de bir. Onlarla da samimi değilim. Hayatım forumlarda ve sözlüklerde takılmakla geçiyor.
Bir suçum var mıydı da bu hale geldim bilmiyorum ama yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim, sırf bu yüzden. Daha iyi bir hayatı hak etmiyorsam ve düzelemiyorsam, ben de pislik biri olmaktan çekinmem açıkçası. Belki lise sonda İstanbul Üniversitesi Eczacılık fakültesi seçseydim, bu kadar zorluk yaşamazdım hayatımda. Bu kadar kariyer hedefi de gütmezdim. Şu anda aklımı toparlamaya bile gücüm yok. Tedavi görmek de çare etmiyor dediğim gibi. Kendimi tamamen tecrit ederek yaşamak da istemiyorum.
Bugüne kadar hiçbir iş tecrübem olmadı. Bu saatten sonra da olur mu bilmiyorum ama bütün gün evde oturmak çok canımı sıkıyor. Kim bilir belki de kıymetini bilemiyorumdur. Bir mesleğim yok. Yani yok denmesi daha uygun. YTÜ Elektronik ve Haberleşme Mühendisliğini tam 11 senede bitirdim. 11 senenin üzerine de 1 sene yatmakla geçti. Bu yüzden bu alanda çalışabileceğimi sanmıyorum, ki hiçbir şey de bilmiyorum mühendislik hakkında.
Hayatım psikolojik sorunlarla boğuşmakla geçti. Gitmediğim doktor, kullanmadığım ilaç kalmadı. Kapalı hastanelerde şok tedavisi de gördüm. Çözemedim. Halen avuç avuç ilaç içiyorum. İçmeyince neler olacağını tahmin bile edemiyorum, sadece 1 günlük ara kriz geçirmeme yetebiliyor. Fiziksel olarak çok güçlüyüm, bu yüzden kendi adıma da başkaları adına da tehdit olabiliyorum. Bipolar hastasıyım. Düzenli ilaç kullanıyorum.
Bir yandan da işe başlamak istiyorum. Maddi durumum ailem sayesinde çok iyi. O yüzden çok da çalışasım gelmiyor, en azından asgari ücretli bir işi sürekli yapmama gerek görmüyorum. Bim'de kasiyerlik ve ürün dizme gibi. Kendime güvenim tamamen sıfırlandı. Mühendis olmak isterken evden çok çıkmayan biri oldum. Ayrıca kimseyle arkadaşlığım da yok. Liseden bir arkadaşım var, üniversiteden de bir. Onlarla da samimi değilim. Hayatım forumlarda ve sözlüklerde takılmakla geçiyor.
Bir suçum var mıydı da bu hale geldim bilmiyorum ama yaptığım hiçbir şeyden pişman değilim, sırf bu yüzden. Daha iyi bir hayatı hak etmiyorsam ve düzelemiyorsam, ben de pislik biri olmaktan çekinmem açıkçası. Belki lise sonda İstanbul Üniversitesi Eczacılık fakültesi seçseydim, bu kadar zorluk yaşamazdım hayatımda. Bu kadar kariyer hedefi de gütmezdim. Şu anda aklımı toparlamaya bile gücüm yok. Tedavi görmek de çare etmiyor dediğim gibi. Kendimi tamamen tecrit ederek yaşamak da istemiyorum.
