Abime olan özlemim

Arkadaşlar merhaba. Bugün hem biraz içimi dökmek hem de ne yapmam gerektiğini sormak için yazmak istedim.
14 yaşındayım ve kendimi bildim bileli Ankara'da yaşıyorum ancak ailemin isteği üzerine Nevşehir'e taşındık. Fakat babam Ankara'da kaldı, abim ise yurt dışına İtalya'ya gitti. Biz de annem, kardeşim, ben üçümüz yaşıyoruz.

Abimi size kendi açımdan şöyle tarif edeyim: Abim beni hep desteklemişti, ailem baskıcı ve eski zihniyette bir aile ve bu yüzden rezalet bir hayat geçirdim, hep ağladım bana laf edilince ama beni hep abim idare etti. Ondan abim benim için çok önemli bir yer taşıyor. Ancak şu an o gitti ve en az 4-5 sene göremeyeceğim. Aynı zamanda bu sene sınava gireceğim okula geç başladığımdan ötürü ve annemden çok korkuyorum. Yani çok baskı uyguluyor, sürekli bağırıp, çağırıyor. Gerçekten çok sıkıldım ve artık yanımda ne babam ne abim var yapayalnız kaldım ve hiç kolay bir dönem olmayacağını biliyordum ama bu kadar kötü olacağımı düşünmemiştim.

Eylül'ün başı gibi işte taşınma işine başladık ve o günden beri yaklaşık bir haftadır kesintisiz minimum 1-2 saat abimi özleyip ağlamaya başlıyorum. Onun yapabileceği bir şey olmadığını da biliyorum ama çok kötüyüm gerçekten. Beni ne düzeltir, ne yapmalıyım? Tavsiye verirseniz bir abi/abla olarak çok mutlu olurum herkese iyi sosyaller.

Abinle iletişimini kesme eminim ki oda seni özlüyordur yazın onun yanına veya o senin yanına gelebilir tatil amaçlı.
 
Dostum biraz saçma olabilir ama ne güzel olmuş. Artık kendi kendini idare etmeyi öğrenebilirsin. Unutma her zaman abin yanında olmayacak. Balık satın almak değil, balık tutmayı öğrenmek önemlidir.
Ya çocuk ergen yaşta diye sorumluluk al çalış diyorsunuz olum ne alakası var. Çocuk baskı var diyor bu stresle çalışamam diyor. Bu yaştamı yaşanıyor sadece bu olaylar allahım ya :D
 
Dost %1'e girmeyeceksen lisede gittiğin okulun pek önemi yok, sınavı dert edip kafaya takma. Liseye geçince kafa dengi arkadaşlar bulup iyi geçirirsin zamanını belki, şu an için bir şey diyemiyorum.
 
Ben sana kendi deneyimimi aktarayım, lgs zamanında ailem çok üstüme bindi yıl boyu bilgisayardan oyun oynamamı yasakladılar zaten tuşlu telefonum vardı ve evimizde televizyonda yok (annem çocuk gelişimi açısından olumsuz olduğunu düşünüyor) bana sürekli güzel bir lise tuttur sonra herşey çok güzel olucak falan filan diyolardı, 1 yıl boyunca sadece ders çalıştım ve kitap okdum yaklaşık 200 roman, oyun oynamaya çalıştığım zamanlar yakalanıyordum ve tartışıyorduk cidden çok sancılı zamanlardı. Bende senin gibi sınava gireceğim yıl istanbuldan ankaraya taşınmıştım. Velhasıl çok kötü zamanlardı eninde sonuda sınava girdim ve 400 puan aldım tercih falan yaptık adrese dayalı olarak bir liseye yerleştim. Bunu öğrendiğim anda şok olmuştum ailemle yaşadığım onca tartışmalar, birbirimizi üzmemiz, bende yaşadığım tramvalar hepsi boşunaydı geröekte boşa geçmiş olumsuxluklarla dolu bir yıldı. Şuan benim için aldığım o 400 puan hiçbir şey ifade etmiyor ama keşke bunlar olmasaymış diye geçiriyorum içimden. İnsanın ergenlik zamanında çok hataları oluyor, insanlar bunu bana o zaman söylediklerinde saçma geliyordu ama olgunlaştıkça insanın fikirleri değişiyor benden sana tavsiyem zor olanı başarman ve ailenle iyi geçinmeye çalışman, annenle birbirinize sahip çıkmanız lazım. Şuan annen kıxyor olabilirsin ama birkaç yıl sonra emin olki pişman olucaksın. Abin konusunda en yakın zamanda kavuşursun umarım, insan bir süre sonra alışıyor. Sınavınada çalış ama kendini çok yıpratma. Sınavında ve hayatında sana başırılar diliyorum umarım yardımcı olabilmişimdir.
 
Ya çocuk ergen yaşta diye sorumluluk al çalış diyorsunuz olum ne alakası var. Çocuk baskı var diyor bu stresle çalışamam diyor. Bu yaştamı yaşanıyor sadece bu olaylar allahım ya :D
Dostum çalış diye bir şey demedim. Sadece artık abisi olmadan bu tarz şeylere karşı duruşu olabilir.
 

Geri
Yukarı