Daha fazla
- Cinsiyet
- Erkek
- Meslek
- Esnaf
Herkese iyi geceler.
Ankara'da yaşayan 24 yaşında bir gencim.
Her şeyin anlamsız geldiği, umutların yitirildiği, hayattaki hiçbir şeyden zevk alamadığım bir evredeyim.
Bazılarına göre ortalama bir tip, küçük bir kesime göre yakışıklı, büyük çoğunluğa göre -ben dahil- çirkinim. (Ay bu ne yhaa ben bunla mı çıkcam .s.s diyeni bile gördü bu kişi.)
Ne fakirim, ne de zengin. Allah'a şükür kendi yağında kavrulan bir ailede yaşıyorum. 182 boy, 72 kilo. Arabamız yok, evimiz de yok.
2 tane can kardeşim, agam var. Onların hayatında çoğu şey yolunda gidiyor. Aralarında en dibi yaşayan o şanslı kişi benim. İçimi kimseye dökemiyorum diye buraya yazmak istedim sadece.
Ağlıyorum, bağırıyorum, çağırıyorum, içiyorum, çığlık atıyorum, yardım istiyorum. Kimse duymuyor. İçinde bulunduğumuz durumdan -ülkemizin iç sıkıntıları- kaynaklı olsa gerek, eskiden de ara ara bu tip durumların içine düşerdim ama bu seferki bir başka. Herkesin yalandan da olsa mutlu olması, birileriyle elele dolaşması, birilerinin sevilmesi, ilgi görmesi artık kanıma dokunmaya başladı, zoruma gidiyor biraderlerim.
Ben neden sevilmiyorum, neden ilgi görmüyorum, neden kimse yüzüme bile bakmak istemiyor, neden herkes bu kadar önyargılı, neden böyle davranıyorlar? Neden beni kendime küstürüyorlar, neden erkekliğimden nefret ettiriyorlar? Neden kurtulamıyorum bu durumdan? Ne yapmam gerekiyor benim artık anlayamıyorum. Eskiden bu kadar zor değildi ikili ilişkiler. Büyüklerim daha iyi bilirler benden.
Ne yapmam gerekiyor arkadaşlar, ben de sevilmek istiyorum, ben de ilgi görmek istiyorum, elimden tutulsun istiyorum, Ankara'da yaşayanlar bilir, Anıtkabir'e gitmek, Atakule'ye gitmek, Kızılay'da gezmek, Kuğulupark'a çıkmak...
Kendimi artık şu adam gibi hissediyorum.
Nolur bana yardım edin. Aklıma mukayet olamıyorum. Delirmek üzereyim.
Ankara'da yaşayan 24 yaşında bir gencim.
Her şeyin anlamsız geldiği, umutların yitirildiği, hayattaki hiçbir şeyden zevk alamadığım bir evredeyim.
Bazılarına göre ortalama bir tip, küçük bir kesime göre yakışıklı, büyük çoğunluğa göre -ben dahil- çirkinim. (Ay bu ne yhaa ben bunla mı çıkcam .s.s diyeni bile gördü bu kişi.)
Ne fakirim, ne de zengin. Allah'a şükür kendi yağında kavrulan bir ailede yaşıyorum. 182 boy, 72 kilo. Arabamız yok, evimiz de yok.
2 tane can kardeşim, agam var. Onların hayatında çoğu şey yolunda gidiyor. Aralarında en dibi yaşayan o şanslı kişi benim. İçimi kimseye dökemiyorum diye buraya yazmak istedim sadece.
Ağlıyorum, bağırıyorum, çağırıyorum, içiyorum, çığlık atıyorum, yardım istiyorum. Kimse duymuyor. İçinde bulunduğumuz durumdan -ülkemizin iç sıkıntıları- kaynaklı olsa gerek, eskiden de ara ara bu tip durumların içine düşerdim ama bu seferki bir başka. Herkesin yalandan da olsa mutlu olması, birileriyle elele dolaşması, birilerinin sevilmesi, ilgi görmesi artık kanıma dokunmaya başladı, zoruma gidiyor biraderlerim.
Ben neden sevilmiyorum, neden ilgi görmüyorum, neden kimse yüzüme bile bakmak istemiyor, neden herkes bu kadar önyargılı, neden böyle davranıyorlar? Neden beni kendime küstürüyorlar, neden erkekliğimden nefret ettiriyorlar? Neden kurtulamıyorum bu durumdan? Ne yapmam gerekiyor benim artık anlayamıyorum. Eskiden bu kadar zor değildi ikili ilişkiler. Büyüklerim daha iyi bilirler benden.
Ne yapmam gerekiyor arkadaşlar, ben de sevilmek istiyorum, ben de ilgi görmek istiyorum, elimden tutulsun istiyorum, Ankara'da yaşayanlar bilir, Anıtkabir'e gitmek, Atakule'ye gitmek, Kızılay'da gezmek, Kuğulupark'a çıkmak...
Kendimi artık şu adam gibi hissediyorum.
Nolur bana yardım edin. Aklıma mukayet olamıyorum. Delirmek üzereyim.
