Bir gün ailenin vefat edeceğinin aklına gelip üzülmek

havalinick

Hectopat
Katılım
29 Ekim 2021
Mesajlar
3.856
Makaleler
3
Çözümler
66
Daha fazla  
Cinsiyet
Erkek
2 yıl önce civcivim öldüğünde çok göz yaşı dökmüştüm. Peki, tavuğun yavrusu için bu kadar ağladım, konu aile? Bir gün benden ayrılacakları düşüncesi her zaman aklımda dolaşıyor. Özellikle de bu son 10 gün. İşe gittiğim her gün 1 saatte bir nasılsın diye mesaj atmadan duramıyorum. Ya işteyken ona bir şey olursa? Haberim olmadan, uyurken onlara bir şey olursa ne yaparım? Onların vefat etmesini istemiyorum fakat annemin de dediği gibi ölümlü dünya, 10 saniye sonra yaşayacağımız belli değil. Bunu dedikten sonra ben daha da üzülmeye başladım. Her aklıma geldiğinde boğazımda sanki bir şey oturuyor, nefes almam zorlaşıyor, boğazım acıyor ve ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. En sonunda bunun gerçekleşeceği bir gün olacak ve ben 15 yılımı birlikte geçirdiğim insanları 1 ayda unutmak istemiyorum...
 
Son düzenleme:
Zor reis zor. Allah kimseyi sevgisiz, sevdiklerinden ayrı koymasın. Ayrılık olur da işte, o uzun ayrılık, o ölüm olmaz. Hayatın bir parçası olduğu için düşünmek normal, açıkçası bunları düşünmeyen insanların "insan" olduğundan şüpheliyim. Ve ne yazık ki hepimiz, en az 1 sevdigimizin acısını yaşayacağız veya yaşadık. Ya da kendimiz o acıyı yaşatacağız biz giderek. Allah kimseyi böyle imtihanlara tabii etmesin. Sözün bittiği çok az yer olur, bu da onlardan biridir. Umarım sevdiklerimizle; çok mutlu, huzurlu, afiyetle, rahat ve ferah, birlik beraberlik içinde omurlerimiz olur hepimizin.
 
@Ther @gevsek_uzman Evet fakat benim üzüldüğüm nokta; onların toprağın altında olduğunu hayal etmek. Üstüne bir kaç tahta, onun üstüne toprak. Ve yaşlı gözlerle donmuş bir şekilde onu izleyen ben. Ölen insanların acısı bir süre sonra diniyor, yavaş yavaş unutuluyor deniyor fakat ben dediğim gibi 15 yıl geçirdiğim insanı sadece 2 ayda unutmak istemiyorum..
 
2 yıl önce civcivim öldüğünde çok göz yaşı dökmüştüm. Peki, tavuğun yavrusu için bu kadar ağladım, konu aile? Bir gün benden ayrılacakları düşüncesi her zaman aklımda dolaşıyor. Özellikle de bu son 10 gün. İşe gittiğim her gün 1 saatte bir nasılsın diye mesaj atmadan duramıyorum. Ya işteyken ona bir şey olursa? Haberim olmadan, uyurken onlara bir şey olursa ne yaparım? Onların vefat etmesini istemiyorum fakat annemin de dediği gibi ölümlü dünya, 10 saniye sonra yaşayacağımız belli değil. Bunu dedikten sonra ben daha da üzülmeye başladım. Her aklıma geldiğinde boğazımda sanki bir şey oturuyor, nefes almam zorlaşıyor, boğazım acıyor ve ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. En sonunda bunun gerçekleşeceği bir gün olacak ve ben 15 yılımı birlikte geçirdiğim insanları 1 ayda unutmak istemiyorum...
Acaba uzun zaman çalışmadınız ve aile evinde mi kaldınız?
 
Onlar toprağın altına olmayacaklar. Bu dünyadan çok daha güzel bir yere gidecekler. Yani bence çok fazla üzülmene gerek yok.
 
2 yıl önce civcivim öldüğünde çok göz yaşı dökmüştüm. Peki, tavuğun yavrusu için bu kadar ağladım, konu aile? Bir gün benden ayrılacakları düşüncesi her zaman aklımda dolaşıyor. Özellikle de bu son 10 gün. İşe gittiğim her gün 1 saatte bir nasılsın diye mesaj atmadan duramıyorum. Ya işteyken ona bir şey olursa? Haberim olmadan, uyurken onlara bir şey olursa ne yaparım? Onların vefat etmesini istemiyorum fakat annemin de dediği gibi ölümlü dünya, 10 saniye sonra yaşayacağımız belli değil. Bunu dedikten sonra ben daha da üzülmeye başladım. Her aklıma geldiğinde boğazımda sanki bir şey oturuyor, nefes almam zorlaşıyor, boğazım acıyor ve ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. En sonunda bunun gerçekleşeceği bir gün olacak ve ben 15 yılımı birlikte geçirdiğim insanları 1 ayda unutmak istemiyorum...

Böyle düşünerek yaşarken iyi vakit geçiremezsin böyle böyle düşünerek bakarsın bir gün vefat ederler, yaşarken onlarla kaliteli zaman geçir.
 
@Ther @gevsek_uzman Evet fakat benim üzüldüğüm nokta; onların toprağın altında olduğunu hayal etmek. Üstüne bir kaç tahta, onun üstüne toprak. Ve yaşlı gözlerle donmuş bir şekilde onu izleyen ben. Ölen insanların acısı bir süre sonra diniyor, yavaş yavaş unutuluyor deniyor fakat ben dediğim gibi 15 yıl geçirdiğim insanı sadece 2 ayda unutmak istemiyorum..
Senin bu dediklerin var ya, her kelimesi beni anlatıyor desem yeridir. Dedemi kaybettim, o dediğin şeyleri yaşadım, toprak attım üstüne, tahtaların ortulmesini izledim ve hayatın ne olduğunu o an anladım kısa surse de. Ve dedemsiz her an, onu dusunmedigim her an kendimi suçlu hissediyorum ve asla unutmak, unutulmaya yüz tutmaya bırakmak istemiyorum. Bazen aklımdan çıkıyor, temennim her zaman aklımda olması çünkü benim dünyadaki en değerli varliklarimdan biri idi. Anlatamam yaşamadan. Ama insanoğlu işte, hayat devam ediyor ne yazık ki. Eğer inançlı iseniz bol bol dua edin, Kur'an okuyun. Bu hem yerine ulaşır hem onu unutmamış olursunuz hem de vicdanınız rahat eder.
 

Yeni konular

Geri
Yukarı